Bir şeyi okurken, dinlerken ya da izlerken onun hakkında yazacağım yazıya dair başlık alternatifleri birbiri peşi sıra/ çeşit çeşit aklımda canlanıyorsa, beğeniden kaynaklı heyecanım üst seviyelere tırmanmış demektir… Mesela; Müzik devrime yakışır! Devrimin müzikal ayak sesleri! Sefaletin isyan şarkısı! Ya da… Bence en iyisi şu olmalı: Sefaletin müzikal devrimi! Sanırım neden bahsetmek üzere olduğumu çoktan anladınız… Evet, bugünkü filmimiz, geçen hafta vizyona giren
"Les Miserables/ Sefiller".
***
Bundan birkaç ay önce Joe Wright'ın
"Anna Karenina" yorumundan bahsederken,
"Tolstoy'a da bu yapılmaz ki, dev gibi eser müzikle, dansla, biçim denemesiyle bu kadar harcanmaz ki" demiştim… Ama demek ki doğru yapınca, işin ruhunu kaybetmeyince oluyormuş. Victor Hugo'nun sevgi, merhamet, adalet, devrim gibi evrensel ve tüm zamanlara ait temalarıyla ölümsüzleşmiş başyapıtı
"Sefiller"in sahne müzikaline dayanan Tom Hooper imzalı film bunu kanıtlıyor.İzlemeye niyetlenenleri şimdiden uyarayım… Sefiller müzikalden de öte bir iş; filmde şarkısız tek diyalog yok. Adeta baştan aşağı bir opera. Dekor ve mekanlar da dış çekimden çok bir opera sahnesini andırıyor. Eserin en az kendisi kadar ölümsüz baş karakteri, yaşam boyu adalet savaşı ve vicdan muhasebesiyle kıvranıp, kurtuluşu sevgi ve merhamette bulan eski mahkum
Jean Valjean rolünde, bu performansıyla en iyi erkek oyuncu dalında
Oscar'a aday olan
Hugh Jackman var… Ve bence aslında sonuna kadar hak etmiş, kusursuz ve çok etkileyici! Kendisini yardımcı kadın oyuncu
Oscar'ına taşıyan
Fantine karakteriyle
Anne Hathaway de gerçekten sinema tarihine unutulmaz kareler bırakıyor. Solo performansı
"I dreamed a dream" şarkısına dikkat!
***
"Sefiller" tam bir oyunculuk şovu… Görsel, müzikal şölen ve evet bir sinema yapıtı olarak bile hala edebi bir lezzet. Filmin mucizevi yeniliği/ güzelliği olarak ise göstereceğim hedef yine çok net: Küçük devrimci
Gavroche kalbinizi fena çalacak, benden söylemesi!
