Güneşli bir günün akşamında nefrete, ayrıma, kana sarılmış bir bomba patladı Türkiye'nin kalbinde ve 28 koca yaşam bitiverdi. Patlama bölgesine çok yakındım. Saldırının hemen sonrasında yüzlerce insan sağa sola kaçışıyordu. Çok kalabalıktı ancak hiç ses yoktu. Kent gri bir toz bulutunun eşliğinde karanlık ve sessizliğe bürünmüştü... Şehitlerimizin bulunduğu Adli Tıp Kurumu ve yaralıların tedavisinin sürdüğü hastaneleri dolaşmaya başladım. Ankara'yı bilen bilir, Türkiye'nin her yerinden gelen hastalarla dolup taşar Ankara hastaneleri. Ancak bu kez başka bir kalabalık var, başka bir ilgi var. Hasta yakınları kendi hastalarını bırakmış terör saldırısında yaralananların yakınlarına koşuyor. Kendi dertlerini unutup, bombalı hainlikte açılan yaraları sarmak için "geçmiş olsun biz buradayız kardeş" diyorlar. Her hastanede umutlu bir bekleyiş var. Kendisine 4 yaralının geldiği bilgisini almasına rağmen 20 ve 25 kişilik sağlık ekibiyle acil önünde bekleyen hastane yöneticileri. Sağlık Bakanlığı'nın kan ihtiyacı yok açıklamasına rağmen hastanelere akın eden Ankaralılar. Ve yaralıların yakınları, ağlamaktan harap olan eşler, çocuklar, annelerin solgun bakışlarla bir umut "yavrum kurtulacak" bekleyişi.
"SENSİZ GİDEMEM..."
Hastanelerin ardından hain saldırıda şehit düşenlerin otopsilerinin yapıldığı Keçiören Adli Tıp Kurumu'na gidiyorum. Orada da iğne atsan bulunamayacak mahşeri bir kalabalık var. Yürekleri evlat, eş, aile ateşiyle kavrulmuş şehit yakınlarının feryatları dört bir yanı kaplıyor... "Oğlum yavruna ne diyeceğim. Sensiz buradan gidemem, ciğerlerim yanıyor, bu acıya nasıl dayanacağız" diyen anaların feryadı çınlıyor Ankara'nın kulaklarında. Fenalaşıp bayılan, askeri personelin desteğiyle ayağa kalkan 28 vatan evladının onlarca yakınının yüreğinde hala bir umut saklı... Komutanların elindeki acı listelere korkuyla yaklaşan ailelerin "Ne olur benim oğlum burada olmasın" dileği gözlerimizi yaşlarla dolduruyor, yüreklerimizi dağlıyor...
TÜLAY CANBOLAT
