Bundan tam 100 yıl önce Eşref Bahar bey ani bir kararla tarlalarındaki pamuk fidelerini söktü ve yerine Rodos'tan getirdiği portakal fidelerini dikti. Bu cesur bir karardı çünkü Finike topraklarında 14. yüzyıldan beri hep bembeyaz pamuklar yetiştirilmişti. Bunu yaparken dünyaca ünlü bir markanın, Finike portakalının temelini attığının farkında değildi elbette. O başarılı olunca Ömer Veziroğlu da aynı yola girmiş, başlamış narenciye yetiştirmeye.
"Sen neden bahsediyorsun Finike portakalı mı kaldı?" diye soruyorsanız, hemen yanıtlayalım: Evet, hem de bugün Finike portakalı Türk Patent Enstitüsü tarafından verilen coğrafi işaret belgesine sahip, tescilli bir marka. Ve Finikeli çiftçiler bu özel ürünü üretmeye devam ediyor.
Bugün Finike portakalını koruma bayrağını Bahar ve Subaşı ailelerinin üç torunu, Akın Veziroğlu, Mete ve Murat Apaydın devralmış. Sonradan bu üçlüye Dursun Demireren de katılmış. Onlar dedelerinin geleneğine sahip çıkmış ama modern dünyanın getirdiklerinden de faydalanmış. Ürettikleri narenciyeyi portakalbahcem.com üzerinden üreticiye ulaştırıyorlar. Kimyasal ilaç kullanmayan portakalbahçem, zararlılara karşı biyolojik yöntemler kullanıyor. Örneğin ağaçlara bir böcek mi dadandı, hemen o zararlıyı besin olarak gören başka bir böcek türü ağaçlara yerleştiriliyor ve işin devamı doğaya bırakılıyor. Bu nedenle İyi Tarım Uygulamaları ve dünyaya satış yapmalarını sağlayacak GlobalGap sertifikalarına sahip bu ürünler.
DAVULLU ZURNALI HASAT
Torunların en büyük hayallerinden biri de iki yıldır gerçekleştirdikleri Portakal Hasadı Şenlikleri'nin yaygınlaşması. Bu aslında bir gelenek. Portakalın en verimli olduğu zamanda ocak ayında yapılıyor bu şenlik. Davul, zurna eşliğinde işçiler portakal bahçelerine giriyor. Halaylar çekiliyor, sonrasında hasat başlıyor. Meyve toplamaya yarayan portakal makasının tıkırtılarına, çalışanların söylediği ezgiler karışıyor. Bu nedenle hasada, düğün demeyi tercih ediyor Finikeliler: Portakalın düğünü...
Bu bahçelerin portakalları toplanıp, depolarda beklemiyor, siz internetten sipariş verdiğinizde, toplanıp, paketlenip en kısa sürede verdiğiniz adrese ulaştırılıyor. Raf ömrü uzasın diye herhangi bir işlem görmeyen meyvelerin doğal olarak ömrü çok uzun değil. Kalan portakal, limon, greyfurt gibi meyveler ya kurutuluyor ya da reçel, lokum gibi ürünlere dönüştürülüyor. Hepsi ev yapımı, fabrikasyon değil. Bu işin başında da Mete Apaydın'ın annesi Huriye Apaydın var. Huriye hanım, tüm mutfak sırlarını yaptığı kurabiye ve reçellerde kullanıyor. Onun ki yıllardan süzülen, anneden kıza geçe geçe demlenmiş bir tecrübe. Şimdi o tecrübesini çevresindeki gençlere aktarıyor.
Bunun yanı sıra bizim markette bulamayacağımız birçok yerel ürünü de yetiştirmeye başlamış bu yeni kuşak çiftçiler. Mesela kırmızı limon, kumkuat gibi yerel meyveleri gözü gibi koruyor Veziroğlu ve Apaydın.
