Siz
"Buca" yazdığıma bakmayın. Buca'nın yerine İzmir'in pek çok ilçesini veya semtini yazabilirsiniz. Hani
"Al birini vur ötekisine" derler ya, öyle bir şey. Gerek akademisyenliğim, gerek Avrupa Yerel Yönetimler Komisyonu üyeliğim döneminde, gerekse turistik amaçla dünyada gezip görmediğim yer kalmadı. Hiçbir zaman ve hiçbir yerde yolumu kaybetmedim. Çünkü, elimde gittiğim yerin haritası ve her kavşakta caddenin, sokağın ismi yazılıydı. Hatta, insanların aradıkları yeri kolay bulabilmeleri için bu tabelaları koymakla yetinmeyip kuzey, güney, doğu ve batı gibi yönleri de bu tabelalara yazmayı ihmal etmemişlerdi. Görmüşsünüzdür, İzmir'e gelen yabancı turistlerin elinde birer İzmir haritası vardır. İzmir'in hemen her kavşağında cadde ve sokak ismini gösteren tabela bulunmadığı için bu haritaları nasıl kullandıklarını bir türlü anlayamadım. Gelelim Buca'da yolumu nasıl kaybettiğime: Fakültem 1982 yılına kadar Dokuz Eylül Üniversitesi Rektörlüğü'nün şimdi kullandığı binadaydı. Rektörlüğe yer verebilmek için Buca'nın Dokuz Çeşmeler'deki binalarına taşındık. Derslerim içim hep aynı yoldan 1994 yılına kadar gidip döndüm. Bu yolun dışında da dolaşmadığım için nerede ise gözü kapalı olarak işime gidip dönebilecek kadar yolumu ezberlemiştim. 1987-1990 yılları arasında Buca Eğitim Fakültesi'nin Dekanlığı'nı yaparken Bölüm Başkanlığı'na getirdiğim Yard. Doç. Zübeyde Toparlak Kırlı bir gün
"Hocam, siz müziği seviyorsunuz, bir konserimize davet etmek isteriz ama, bölümdeki yedi piyano kadar eskidi ki akort bile tutmuyor" demesi üzerine kendilerine özel bir kaynaktan faydalanarak, İstanbul'dan beğendikleri bir kuyruklu piyanoyu hediye etmiştim.
SOKAK İSİMLERİ YOKTU
8 Kasım Cuma günü öğleden sonra bölümün kuruluşunu 40. yıldönümünü kutlamak için düzenledikleri programa beni de davet etmişlerdi. Beş saat süren bu kutlama programından sonra evime dönerken, bildiğimden bir oldukça değişmiş olan Buca'dan evime dönüşü bir türlü beceremedim. Hiç bir kavşakta cadde ve sokak isimleri yoktu. Sora sora ve bir hayli dolaştıktan sonra yolumu bulabildim. Umarım beni beceriksizlikle suçlamamışsınızdır. Şöyle bir dolaşalım diyerek 18 gün boyunca ve sadece yanımdaki haritalardan faydalanarak Avrupa'nın göbeğini çevirmiş olan benim, Buca'da yolumu bulamayışımı beceriksizliğime bağlamayın. Belediyelerimizin bu ilgisizliği nereden kaynaklanıyor diye düşündüğümde aklıma şunlar geldi:
-Nasıl olsa bölgemize yabancılar gelmez, turistik bir değerimiz de yok, -Bir yeri bulmak isteyenler yolda karşılaştıkları kimselerden sorarlar, -Bütün kavşaklara cadde ve sokak isimleri yazılı tabelaları koymanın maliyeti çok yüksek olur, -Yolunu, aradığın yeri bulamaman benim sorunum değil, yol tarifini alıp da yola çıksaydın. vb. Hangisini düşünürseniz düşünün bir belediyecilik hizmeti ile bağdaştıramazsınız. Üstelik, başkanlarımız bir fırsatını bulup örnek gösterdiğim ülkelere inceleme seyahati için de gitmişler ve oradaki bu düzenlemeyi görmüş olmalılar. Ben cadde, sokak isminden geçtim. Kapı numaralarını bile kısa bir zaman önce koymadık mı? Geldim yine EXPO 2020'ye. Ben olsam 30-40 milyon turistin geleceği bir aday ilin caddesinde, sokağında turist yolunu kaybedecekse, ben o ile EXPO'yu düzenleme şansını veremem. Böylesine uluslararası çaplı bir organizasyonda ziyaretçilerin yolunu izini kaybetmelerine aracı ve razı olamam. Belki
"Biz sora sora gideceğimiz yeri nasıl buluyorsak, onlar da öyle yapsın" diye düşünenler olabilir. Ona da benim aklım ermez. EXPO kime verilsin diye İzmir'e gelenler eğer bu belediyecilik ilgisizliğini fark etmişlerse vay halimize. Belki de 2015 adaylığı için bir gazeteci
"Çirkinlikleri göstermemek için arka sokaklardan dolaştırıldı" diye yazmıştı. Bu kez de öyle yapmış olabilir miyiz?
