1990'lı yıllar, İzmir...
Işılay Saygın, Bakan.
Kutlu Aktaş, Vali.
Burhan Özfatura, Büyükşehir Belediye Başkanı. İzmir'in sorunları çok. Su az, yollar yetersiz, Körfez kanalizasyon çukurundan farksız, Anadolu'dan akın akın göç ediliyor, gecekondular mantar gibi türüyor. Bir yandan da ekonomik kriz, ülke hep zorda, darboğazda. Böyle sıkıntılı bir dönemde İzmir'in şansı işte o üç isimdi. Işılay Saygın, Ankara'yla memleketi İzmir arasında mekik dokuyor, küçük büyük demeden herkesle görüşüyor, her sorunla yakından ilgileniyordu. Müthiş bir enerjiye sahipti, ona iletilen bir mesele kesin çözüldü demekti. Kutlu Aktaş, özel sektör mantığına ve dinamizmine sahip bir kamu yöneticisiydi. Sabah 06.00'da kenti gezerek başladığı mesaisi, gece yarısı sona eriyordu.
İzin nedir bilmiyordu. Hem vali hem de belediye başkanı gibiydi, proje üstüne proje geliştiriyordu. Her salı, tüm idarecilerle birlikte halkı kabul ediyor, anında çözüm üretiyordu. Burhan Özfatura, dünya kenti yapmayı hedeflediği İzmir için ekibiyle birlikte gece gündüz demeden çalışıyor, günün 24 saati ona yetmiyordu. Birbirinden önemli yatırımlara girişmişti. Kim olduklarına ve partisine bakmaksızın ilçe belediye başkanlarına da ağabeylik yapıyordu.
SORUN YAŞANMIYORDU
Farklı düşünseler bile sık sık bir araya geliyor, kafa kafaya verip güçlerini birleştiriyorlardı. Kendilerini borçlu gördükleri bu ülkeye ve millete hizmet aşkları,
heyecanları, idealleri vardı. İzmir'e hizmet etmekten başka amaç olmayınca, aralarında sorun da çıkmıyordu. Onların döneminde İzmir çok şey kazandı.
Tahtalı ve Çeşme Kutlu Aktaş barajları, okullar, spor ve sağlık tesisleri, köprüler, yollar yapıldı. Binlerce konutluk
EVKA'lar yükseldi. İzmir Metrosu ve Körfez'i bataklıktan kurtaran Büyük Kanal Projesi tamamlanma aşamasına getirildi. Doğalgaz hattı İzmir'e uzatıldı, pahalı LPG'den canı yanan sanayiciler, sonrasında da tüm İzmir rahat nefes aldı. Burada sayamayacağım pek çok başka hizmete de imza atıldı. İzmir'e çok şey kazandıran o ahenk, ne yazık ki bir daha yakalanamadı. İl Özel İdare Malları'nın devrinin ardından kopan kızılca kıyameti izlerken, geçmişteki o günler aklıma geldi. İzmir'in kaybettiğini gördükçe,
"Zaman keşke geriye götürse bizi" diyorum içimden.
