Duydum ki aşk acısı çekiyormuş...
Bu devirde çekilecek şey mi?
Koştum gittim yanına, gözleri dolu dolu, yemiyor, içmiyor...
Bu devirde aşk, yemeden içmeden keser mi?
Ağlıyor durup durup. Kimseleri gözü görmüyor.
Hiçbir eğlence, eğlenceli değil yeterince.
Karanlıkta oturuyor saatlerce.
Ona baktıkça unuttuğum hisler içimde kabarıyor.
Şaka değil, o gerçekten aşk acısı çekiyor.

KİMSE ÇEKMİYOR ARTIK
Şaşırıyorum, sımsıkı sarılmak istiyorum, kollarımda uyutmak istiyorum onu çünkü artık kimse aşk acısı çekmiyor.
Onu çerçeveletip asmak istiyorum.
Dondurup da çoğaltmak.
Kimse birisi için nöbet tutmuyor artık.
Kimse 'senin yerine başkasını koyamam' demiyor.
Kimse sabırla beklemiyor artık.
Beklemek en büyük saçmalık.
Ama o başka....
Karşılıksızlık vazgeçmesi için bir sebep değil. Oysa iki mesajına cevap alamayınca, başkasına koşuyor günümüz aşıkları.
Canlı canlı yaşıyorum aşk acısını. Onun aşk acısını.
Garip... Güzel... Büyülü... Seksi.
Aşk acısı çekmek olağanüstü bir deneyim. Kanın temizleniyor sanki, ciğerlerin açılıyor, insan insan olduğunu anlıyor; şiir şiir, şarkı şarkı gibi duruyor.
Ama dedim ya, artık kimse aşk acısı çekmiyor.
Eh! Kendini bile çekemezken aşk acısı mı çekeceksin?