İki günde bir milyon tweet'e geldik sayılır. Kadınlar; sosyal medyada #sendeanlat etiketiyle, yaşadıkları tacizleri, korkuları, sözlü ve fiziksel şiddetleri paylaşıyor. Girin, okuyun, utanın.
Öyle dipsiz bir karanlık ki... Dolmuşlar, minibüsler, sokaklar, otoparklar, akrabalar, arkadaşlar, iş yerleri, kafeler, parklar... Taciz, baskı, aşağılanma, köşeye sıkıştırılma her yerde.

TACİZCİ ANCHORMAN
Yıllar önce yazmıştım, yine yazarım... İletişim mezunu, okul üçüncüsü, gazeteci olmak isteyen genç bir kız olarak gittiğim iş görüşmelerinden; 'Güzelsin n'apalım... Burası karışır, alamayız seni' cevaplarıyla çıkıp yıllarca iş bulamayışımı... Mesela boğazlı kazağım üzerimdeyken bile memelerime gözünü diken, röportajlarda mini giymek zorunda olduğumu, dekolte vermezsem röportajlarımın okunmayacağını vurgulayan, dediklerini yapmayınca bir yıl beni en az maaşla çalıştıran, süründüren yayın yönetmenlerini de gördüm bu meslekte...
Gazeteciliğe ilk başladığımda, abim, büyüğüm sandığım bir anchorman'in geceleri beni telefonla taciz edişini... Telefon sapığı bir politikacıyı... Bilinmeyen numara aradığında yaşadığım korkuyu...
Beni tanımadan, okulumu, emeğimi, mücadelemi bilmeden, sormadan; sırf kendi kavgalarına platform etmek adına gencecik yaşımda bana 'yönetmenin yatağından geçen oyuncu' muamelesi yapan, günlerimi karartan, namusumu ana haberlere kadar düşüren, büyük bir gazetenin pek kıymet verilen vicdansız ve utanmaz baş yazarını... Ve onu şakşaklayan kıskanç, pislik diğer gazetecileri...
Sırf 'genç, güzel ve ünlü' kategorisinde sayılıyorum diye alakam olmayan, vaziyetten bi' haber salak salak aşık olarak yaptığım evliliğin faturasını sadece bana çıkaranlar, bir gün bile 'Ne oldu?' diye sormayanlar, hâlâ sormayanlar, sorsalar da dinlemek istemeyenler... Esasen gerçeği asla umursamayanlar...
Her şeyimi kaybetmişken, üzüntümden yazamazken, çalışamazken, işlerim durmuşken, psikolojim yerle bir olmuşken; beni servet avcısı, beş para etmez, namussuz, katil, yuva yıkan kadın gibi gösterenler... Bana yıllarca bunun acısını yaşatanlar...

'ABİ' DEMEK ZORUNDAYIZ
Ardından sevdiğim, çok sevdiğim adama ünlüyüm diye beni layık bulmayan ailesi ve arkadaşlarının, yaptıkları operasyonla bizi ayırması...
Kardeş, arkadaş bildiğim, eşlerini, sevgililerini sevdiğim, beraber seyahatlere çıktığım, sırlarımı paylaştığım erkeklerin içip içip 'Onunla da çıktın, benim neyim eksik?' şeklinde geceleri yaptıkları taciz aramaları.
Sürekli birilerine 'abi' demek zorunda kalmam, kalmamız... Dünyada bu kadar çok 'abi' denilen başka yer yoktur herhalde. Neden, çünkü kadınların koruma kalkanıdır 'abi'. Aman bana asılma, taciz etme, başka şey aklına getirme demektir. Neyse...
Aslında neyse değil tabii ama insan kendinden bahsederken geliveriyor bir neyse...
Sen de anlat kardeşim, sen de anlat.
Korkma!
Utanma!
'Ne derler?' diye düşünme.
Elalemi artık düşünme, onlar seni düşünmüyor.
Bu hayat senin, yalnızca senin. Ver mücadeleni, birlik ol senin gibi güzel insanlarla, yolundan sapma. Sendeki değerleri unutma. Hadi #sendeanlat.