Benim ömrüm yazlar kadar. Bu kadar da iddialı konuşmalarım var.
Nisan'da silkelenmeye başlarım, Mayıs'ta heyecan sarar çiçek açarım, ille denize atlarım. Haziran'da benden mutlusu yok.
Temmuz-Ağustos mu? Konuşmaya gerek yok, tutmayın beni.
Eylül en güzel dönem; İstanbul başka, Ege-Akdeniz başka güzeldir Eylül'de... Bir daha kavuşamayacakmışım gibi sarılırım her güne... Ekim'den sonrasını sormayın, yokuş aşağı genellikle.

ÖMÜR HAYALLER KADAR
Dedim ya; bence ömrüm yazlar kadar. Yürüdüğüm sahiller, tenime dokunan güneş, ayağımda gezen kumlar, güneşi el ele doğurmalar, yalnız çıkılıp kavuşulan yollar, buz gibi karpuzu paylaşmak, buzlu bardaklar, gün batımlarında kulağıma fısıldayan Sezen şarkıları kadar.
Keşfedilmemiş denizler, gülümseyen yüzler, gün boyu elimden düşmeyen kitaplar, dalgalı saçlarım, mis gibi domates, eski aşklara kalkan kadehler, beyaz sofralarda bitmeyen muhabbetler, dinmeyen özlemler, tek başıma etmediğim kahvaltılar kadar.
Maviler, turkuazlar, pembeler, yeşiller, sarılar, turuncular kadar.
İnsanın ömrü; umutları, hayalleri, sevinçleri kadar...
İşte bunların hepsi yazda var, daha doğrusu; yazla var.
Şimdi aldım Mini'mi yanıma, bindik arabaya, gidiyoruz Ege'ye... Önce detoks (huylu huyundan vazgeçmiyor), sonra bayram ve aile muhabbeti, bolca abla-kardeş tatili, ver elini oradan arkadaş eğlencesi...
Bilinmiyor, planlanmadı, kader, kısmet, sürprizli gerisi.
Yazılara devam, bakalım neler olacak, nasıl olacak.