Geçen sabah, İstanbul ve Bodrum'da popüler mekanları, kafeleri, restoranları olan üç arkadaşımla kahvaltı ettik. "Biraz da siz müşteriden şikayet edin bakalım" deyince, onların illallah ettiği müşteri hareketlerini öğrendim. Buyurun...
Bir bardak kahve içip üç saat oturdukları yerden kalkmayanlar.
Gurme kişilik Vedat Milor edasıyla yemekleri inceleyip 'Ben aslında buna çok az da kimyon koyuyorum' kıvamında yorumlar yapanlar.
Mönüyü baştan yaratmaya çalışanlar, yemek-içki önerilerinde bulunanlar. Çünkü mekan sahipleri o yemeği koymayı düşünemiyorlar değil mi? Git evinde canın ne çekiyorsa yap, ye canım.
Şikayet etme, kusur arama seviyesini 'Bugün de rüzgar çok fazla yaniieee' ye çekenler. N'apsınlar, rüzgarı şöyle sola mı alsınlar?
Mekanın sahibini tanıdığı için mekan tıka basa dolu da olsa masa isteyenler. Ne yapsın adam seni kafasına mı oturtsun, yer yok işte.
Yine mekan sahibini tanıdığı için 'Bize de mi bu hesap?'çıkışıyla, hesabın üzerini çizenler.
Tanışıklık bu işte dert galiba... Mekanın sahibini tanıdığı için yapılan bir diğer hareketse mekana ortakmış gibi sağda solda hava atmak; 'Haa orası mı, orası bizim yaaa.'
Bir kış kabusu olarak montunu asla vermeyen müşteri. Diyelim şık bir yer yapmışsın, binlerce liralık sandalyeler koymuşsun, dekorasyona paralar dökmüşsün; müşteri montunu vestiyere vermemek için taklalar atıyor ve o montlar sandalyelerin üstünde... O zaman Kalben'den gelsin; her yerde montlar, yerlerde montlar, kimin bu montlaaaar bilemiyorum.
Özellikle dükkan boşken oturacağı masaya karar veremeyenler de mekancıları ve servis elemanlarını sinir ediyor(muş).
Sabırsızlar, 'hadi'ciler, 'hemen'ciler... yahu daha oturalı bir dakika oldu o yemek nasıl önüne gelsin! Yurt dışında da aynı sabırsızlığı gösterebiliyor musun? Yooo, kuzu kuzu sıraya girip bekliyorsun.