William Shakespeare'in klasik eseri 'Hamlet'; Kemal Başar yönetiminde sahnelenmeye devam ederken, oyunda 'Ophelia'yı canlandıran Beste Bereket, performansıyla beğeni topluyor. "Hamlet' her oyuncu adayının kutsal kitabıdır" diyen Bereket'le sezonun dikkat çeken oyununu konuştuk:
Bizim teatral performanstan anladığımız şey; yapmacık tavırlar... Ben buna inanmıyorum. Gerçek olan duygudur. O duygu yoksa, oyuncunun sahnede mükemmel görünüp görünmemesi beni hiç ilgilendirmiyor. Benim için önemli olan samimiyet.
HER OYUNCU ONU İSTER
'Hamlet', konservatuvarda tüm oyuncuların kutsal kitabıdır. Erkek oyuncular 'Hamlet'i, kızlar da 'Ophelia'yı çalışır. Her oyuncunun becermeye çalıştığı bir şeydir.
Seyirci olarak izleyemeyeceğim şeylerin içinde bulunmak istemiyorum. Kemal Başar'ın, 'Hamlet'i farklı bir yorumla sahneleme fikri bana cazip geldi.
Çok garip bir şey var; sen 'Hamlet'i seyredip "Evet, işte bu" dersin, başkası "Hiç olmamış" der. Güzel olan da bu. Yoksa bu oyun yazılalı yüzlerce yıl olmasına rağmen neden hâlâ izlensin ya da oynansın ki?
Shakespeare'in ilahi gücü var bence. 'Hamlet'te hiç eskimeyen, çok önemli hikayeler var. Biz bu oyunda 'Hamlet'in eylemsiz duruşuna ağırlık verdik.
Olmak ya da olmamak; var olmak veya yok olmak gibi bir şey... Bu bir ilüzyon. Örneğin, 40 yıl sonra bile izlenecek filmlerin içinde olmak istiyorum ama kalıcılığın, öldükten sonra bana ne fayda sağlayacağını bilemiyorum. Öldükten sonra daha iyi bir yere gideceğime inanıyorum. Ruh olarak değerli varlıklarız; gideceğimiz yer de güzeldir diye düşünüyorum.
OYUN BİTİNCE "OH" DİYORUM
'Ophelia'yı çok seviyorum ve ona çok üzülüyorum. Oyundaki masumiyet timsali o... Fitne ve fesata aklı ermeyecek kadar küçük. Sevdiği adam 'Hamlet'in tavırları ve babasının ölümü nedeniyle delirerek intihar ediyor. Bir insanın delirmesi için onun gibi bebek saflığında olması gerekir.
Bu oyunla, haftada iki kere deliriyorum ve oyun bittikten sonra "Oh!" diyorum. Çok rahatlatıcı bir şey. Gerçek hayatta da böyle delirebilsem keşke. Bugüne dek delirmedim tabii...
OYUNU TV İZLER GİBİ İZLİYORLAR
Anadolu seyircisi daha bilinçli ve sadece oyun izlemeye geliyor. İstanbul'da ise çoğu yerde sahneye çıktığımızda telefon ışıkları görüyoruz. Oynarken çok rahatsız olmuyorum ama tiyatro kültürü adına olmaması gereken bir şey bu. 1.5 saatlik bir oyun seyrediyorsun, oyun esnasında da oynama o telefonla! Bu çok zor olmasa gerek. Tiyatro; TV izler gibi izleniyor bence. Yorumunu oyun sırasında değil, çıkınca yap...
