Uluabat Gölü'nün doğu ucunda, derin bir yarımadanın üzerinde kurulan Gölyazı köyünde kadınlar, ağ örüyor, kayıkla göle açılıp balık tutuyor ve bunları müzayedede satıyor. Eski bir Rum köyü olan, Yunanistan'ın Selanik kentinden 1924'te göç edenlerin torunlarının yaşadığı Gölyazı'da hayat, sabah erken saatlerde gölde başlıyor. Gölün doğu ucunda, derin bir yarımadanın üzerinde kurulan, her sokağın sonu, her evin kapısı göle açılan Gölyazı'da kayıklarla balığa çıkan köylüler, akşamdan attıkları ağları yavaş yavaş topluyor. Av dönüşünde ise balıklarını, müzayede alanında satıyorlar. Bundan 30 yıl önce eşleriyle balığa çıkmaya başlayan köy kadınları şimdilerde tek başına kayığa biniyor, ağ atıp, topluyor.
ERKENDEN KALKIYORLAR
Gölyazı Balıkçı Kadınları Yardımlaşma Derneği Başkanı Nurten Üner, köydeki kadınların yıllardır eşleriyle, kardeşleriyle ya da kadın arkadaşlarıyla balığa çıktığını söylüyor. Üner, köyde eşleri ölen kadınların tekrar evlenmediğini belirterek, "Onun için de kadınlar, kız kardeşleriyle, yengeleriyle birbirlerine arkadaş olup balığa çıkarak hayatlarını kazanıyorlar. 'Difana' denilen balık ağı, 'saka' denilen sazan tutulan büyük ağlar, ıstakoz, kerevit tutmaya yarayan sepetleri kadınlarımız burada yapılıyor. Bu malzemelerin çoğu da ihraç ediliyor" diye konuşuyor. Balıkçı kadınlardan Hasibe Yılmaz (53) sabah ezanıyla uyandıklarını, kahvaltı yapıp işe koyulduklarını anlatıyor. 30 yıldır balığa çıkan Yılmaz, "Balıkları ölmemeleri için kazanlara koyuyoruz. Canlı getirip müzayedede satıyoruz" diyor.
TEK BAŞINA AĞ ATIP, AĞ TOPLUYOR
Perihan Duran 5-6 senedir balığa çıktığını dile getirerek, "Balıkçılığı eşim hiç bilmez. Kendisi, balık tüccarı. Biz erkek kardeşimin eşiyle çıkıyoruz. Dönünce ağlarımızı temizliyoruz. Sonra evimizin işine bakıyoruz. Biz burada doğduk, büyüdük. Ben şimdi tek başıma kayığa binerim, ağları da atarım" ifadesini kullandı.
