Eşitlik... İlk düdükten itibaren maç bu izlenimi veriyor. Bir kere hocaların niyeti eşit: "Önce tedbir, sonra gol" demişler. İki taraf da oyunu kendi tarafından ileri presliyor ilk 15'te. Orta saha oyuncuları defansa da destek vermeyi hedefledikleri için bu ikili itişme ortada sıkışan bir oyuna dönüşüyor. Her iki takım da birbirinin forvetine karşı temkinli davranmış, önlem almış. Bu da oyundaki 'tehlikeli pozisyon' sayısını baltalıyor... Pozisyonlar var. Galatasaray'ınkiler daha çok ilk 20 dakikada geliyor. Trabzon'unkilerse 20-45 arasında... Ama bunların hiçbirisi 'o da nasıl kaçtı' dedirtecek netler değil kesinlikle... Eşit olan bir nokta daha var. O da güç dengesi. Trabzon, bu sezon puan tablosunda kendisini üst sıralara taşıyan hızını maça yansıtamıyor. Bunda, hızlı çıkan kanatlarına, Hagi'nin önlem almasının etkisi var. Galatasaray'sa önceki haftalara göre daha derli toplu ama orta sahası 'önce savunalım' dediği için zaten kısır forvetini besleyemiyor. Bu nedenle oyun sıkışıyor, sıkıştıkca da sıkıcılaşıyor.
İkinci yarıda, 'denge'yi kendi tarafına değiştirmek isteyen Hagi'nin önce Barış, sonra da Kewell'la kendi tarafına ağırlaştırmak istediği ibre, işe 67'de Burak'ın yerine giren Yattara karışınca değişiyor. Trabzon, rakibinin konsantrasyonunu sarsıyor, ataklarını yoğunlaştırıyor. Bunlar Galatasaray'ın karşılayamayacağı ataklar değil. Ama 75'te Servet'in ikramında Engin'in asistinde son haftaların formda golcüsü Umut, ağları buluyor.
Belki 78'te Barış'ın son çizgiden çevirip Pino'nun önüne attığı topu Kolombiyalı ıskalamamış olsa durum tekrar başa saracak, 'eşit' olacak. Ama olmuyor. 83'te Onur'un elinden kaçırdığı top Galatasaray için bir heyecan oluyor ama defansta sıkışan Kewell dışında topu ağlara yollayacak adam yok. Kalan dakikalarda yoğun baskı Galatasaray'dan ancak gol Umut'tan geliyor. Bitiş düdüğünün ardından Avni Aker'de kolbastıyla sadece üç puan değil, 5 maçta 15 puanla gelen liderlik de kutlanıyor. Galatasaray ise İstanbul yolculuğunda "Bu 10 puan fark nasıl kapanır" hesabıyla baş başa...
