Taraftara; Mutluyum; zira
Fenerbahçemizin yalnızlaştırıldığı bu dönemlerdeki o ele geçirilmez kalabalığı gördüm ve yaşadım. Akın akın, kulüplerinin peşinden Marsilya'da, Plzen'de, Lizbon'da, haykırışlarına tanıklık ettim.
Futbolculara; Herbiri karakter abidesi ve inanmış futbolcularım.
Söz konusu F.Bahçe olduğunda hayatlarını hiçe sayan çocuklarımın, kanlar içinde kalmış hareketsiz bedenler içindeki acılarına tanık oldum. Birbirleri için, mücadeleleri için ve en önemlisi
F.Bahçe için akıttıkları gözyaşlarını yaşadım.
Aykut Kocaman'a; Kocaman bir adam gördüm. Tek suçu, kendisine kattığı değerler yüzünden konuşamamak, cevap verememek olan.
Suçu, sadece Aziz Yıldırım ile beraber olmak olan. Bu yüzden hakaret edilen, seviyesizlik ile bir tutulmaya çalışılan.
F.Bahçe büyüklüğünün, ne şampiyonluk ne de kupa büyüklüğü olmadığını gördüm bir kez daha. Ve Tanrı'ya şükrettim;
"Bir güne daha F.Bahçeli uyandığım için..."
