Hayat keyifli, mutlu bir şekilde akıp gidiyordu. Ölüm geldi, hayatımızdaki herşey tamamen değişti. Oysa bir gece önce aile geleneği olarak akşam yemeğinde biraradaydık. İkimizde ayrı ayrı gazetelerde reklam grubunda çalışıyoruz. Sabah kahvaltıda aynı masada buluşamıyoruz ama akşam yemeklerinde mutlaka bir arada olmak isterdik. 11 yaşında bir oğlumuz var. Adı Efe. Ben oğluma küçük oğlan, eşime de büyük oğlan derdim. O gece de onları 'Haydi büyük oğlan, küçük oğlan sofraya' diye çağırmıştım. Meğer o son akşam yemeğimizmiş. Gürkan, Efe'nin derslerine yardım etti. Zaten oğulumuzla o kadar ilgiliydi ki ben onun gibi sevgi dolu bir baba görmedim. Sabah işe gitmek için uyandık her şey aynı rutindeydi.
Gürkan'ın banyoya girmesi ile birlikte yere düşme sesi duydum. Hemen banyoya koştum. Gürkan banyoya girerken, kapıyı kilitlerdi ve o gün de öyle yapmış. Kapı açılmıyordu. Sesleniyordum. Bana ses vermiyordu. Elime bir bıçak alıp, kapıyı açmaya çalıştım. Ve nasıl başardığımı bilmiyorum ama başardım, kapıyı açtım. Gürkan yerde yatıyordu. 112 Acil Servis'i aradım. Ekip geldiğinde hâlâ kalbi atıyordu. Hastaneye gittik. "24 saat çok önemli" dediler. Umutlandık. 
SABAH'IN ACI GÜNÜ Sonraki dakikalarda Gürkan'ın beyin ölümünün gerçekleştiğini öğrendik. Yıkıldık. Eşim de benim gibi organlarını bağışlamayı düşünüyordu. Yine de eşimin organlarını bağışlama kararı almadan önce annesinin, Emine annemin de rızasını aldım. O da Gürkan'ın başka hayatlara hayat vermesini kabul etti. Bizim tek istediğimiz Gürkan'ın vücut bütünlüğünün bozulmamasıydı. Her şey istediğimiz gibi oldu. Gürkan'ın ne büyük bir görevi varmış, hayattan ayrılırken bile 4 kişiye yeni bir hayat verdi. Gürkan'ın beyin ölümünün gerçekleştiği gün Türkiye'de 9 kişinin daha beyin ölümü gerçekleşmiş. Ama bunlardan sadece Gürkan'ın organları bağışlandı. Organ bağışı ne kadar çok önemli... O insanları tanımasak bile Gürkan, 30-44 yaş arası 4 insana can oldu. 
GÜRKAN'A SON VEDA