Sen de beyazsın, ne oldu da ikide bir beyazlara laf sokuyorsun?" diye soruyor delikanlı.
Bir de bunu söylerken nasıl böbürleniyor, görmek lazım.
Okumuş, okumuş, okumuş...
Onca sınav, onca ders, onca ezber...
Sonunda geldiği nokta bu!
Yalnız da değil, kendisi gibi düşünen akranları o kadar çok ki!
Her sosyal- siyasal tespiti "laf sokma" diye algılayacak kadar geyik bağımlısı olmuşlar.
Ama daha beteri şu...
"Beyaz Türkler" deyiminin altında saklanan ironik eleştiriyi anlayamayacak kadar kaskatı kesilmiş zihinleri.
Bazıları "beyazlığının değerini bil!" kıvamında fena halde "ayrımcı" tweet'ler atıyorlar ki, hem acıklı hem gülünç.
Bir de tabii iyi olan her şeyi sadece kendisinin de içinde yer aldığı sosyal kesime hak gören tosuncuklar var!
"Zenciler kokar!" der gibi...
Aynı kemik inat ve acımasızlıkla, "halk cahildir" demeye şartlanmışlar.
Gel de bu çocuklara gerçekte ne kendilerinin ne de ana babalarının beyaz falan olmadığını ama kuşaklar boyu kendilerine "zenciler" yarattıkları için onlara böyle seslendiğimizi anlat!
Umarsız bir çaba!

***
Hep bu ülkede yabancı dil öğretiminin nasıl büyük bir fiyasko olduğunu söyleyip durduk.
Devlet yabancı dil öğretimine 80 yıldır tonla para döküyor ama sonuç sıfır.
Fakat şimdi şimdi anlıyorum ki, bu konu dev eğitim- öğretim problemimizin sadece küçük bir parçası.
Aileler bir yandan, milli eğitim bir yandan, popüler kültür bir yandan çocuklar artık öyle sersemletiliyorlar ki...
Neredeyse hiçbir şey öğrenmiyor, sadece ezberlemekle yetiniyorlar.
Birikmiş enformasyonun bilgili olmaya; bilginin doğru düşünmeye yetmeyeceğini anlayamıyorlar.
Gerçek düşünce sürecinin kelimelerle değil, kavramlarla gerçekleştiğini bilemiyorlar.
Mecazları geyik muhabbeti sanıyorlar.
Benzetme yoluyla üretilmiş kavram ve deyimlerin (mesela "beyaz Türk"ün) olguları kavramak için verimli bir araç olabileceğini kavramakta zorlanıyorlar.
Geriye kala kala sloganlar, kör kanaatler ve içi bomboş bir münazara kültürü kalıyor.
Şaşırmıyorum. Üzülmekten ötesi elimizden gelmez.