Maçı kendi ikliminde değerlendirirsek, "sisler altındaydı" diye tarif etmemiz gerekir.
Hiçbir şey göremiyor, öngöremiyor, atsan ya da yesen neler olacağını bilemiyordunuz.
Zaten yolunu kaybetmiş, pusulasını şaşırmış bir ekip haline dönüşmüşken, yılların fenomen deyimi, "Türk'ün Türk'ten başka dostu yoktur" karşımızdaydı.
Belçika'nın kaybetmesi gereken puanın altına ilk imzayı Mesut Özil koyuyordu. Gerçi kendini Alman hisseden Türk'tü ama, babası bizden nasıl olsa...
Bu kez Seyrantepe'deki Türkler'deydi gözlerimiz.
Hem bizimkiler, hem de Azeri kardeşlerimiz.
Meydan bizde, söz hakkı elimizde, iş topu konuşturma etabındaydı.
İlk yarıdaki sis bulutunu, Hiddink'in Selçuk hamlesiyle dağıttık. Aslında yanlışın, doğruya çevrilmesiydi bu ama olsun.
Bilinçsiz baskımızın pozisyon ve tehlike üretiminden uzak olduğunu görerek, tek gol umudumuz Burak Yılmaz'ın "etkisiz" eleman haline gelmesine izin vermiştik.

HEDEFİMİZ İKİNCİLİKTİ
Selçuk İnan'ın oyuna yaptığı katkı, sadece Burak'a attığı nefis gol pası değildir. Arda ve Emre Belözoğlu'nun da daha etkili bir şekilde öne hareket etmeye başlamasıdır.
Değerli oyuncularınız, oyunu yönlendirmek yerine, sonlandırmaya görevlendirildiler bu anda. Selçuk, Mehmet Topal ile birlikte kontrole geçti. Almanya'dan gelen gol haberleri sonrasında, galibiyet zorunluluğumuz kalkmıştı.
Ama ne demişti Hiddink; "Rakibimize tüm saygımla söylüyorum; Azerbaycan'ı yenemezsek, finallere de gitmeyi hak etmeyiz"
Formülde yenemeden gitmek de vardı. Hiddink'in doğru sözü, eğri seferin "noktalı virgülü" olacaktı.
İyi ki olmadı. Şöyle bir gerçekte var elimizde; grup kuraları çekildiğinde hedefimiz Almanya'nın ardından ikincilikti. Maçlar bittiğindeki durumuz ile hedefimiz örtüşüyor. Bu yüzden gemi limanda. Kaptanın da fırtınalardan şikayet etmesine gerek kalmadı.
Yine de barometremizin arızasını iyi kontrol etmemiz, sadece sonuçlarla ilgilenen futbolcu - teknik adam mantığını değiştirmemiz gerekiyor. Böyle yapmazsak, daha iyi olamayız.