Jean-Jacques Rousseau "İnsanoğlu özgür doğar ama her yerde zincire vurulmuştur" der.
Peki, özgürlük gerçekten içimizdeyse, neden kendimize o zinciri vuruyoruz?
Neden korkuların, takıntıların, önyargıların, kıskançlığın, öfkenin, tepkilerin hapsinden kurtulamıyoruz bir türlü? İhtiyacımız olan şey ne biliyor musunuz?
Alıştığımızın dışında duyabilmek, görebilmek, algılayabilmek, düşünebilmek, hissedebilmek, empati kurabilmek ve tavır alabilmek...
Beyaz ve siyah arasındaki tonları görebilmek, iyi ve kötü arasındaki nüansları ayırabilmek.
Yani büyük resmi görmek.

BENCİLLİK BİZİ MAHVEDİYOR
Bunu yapmazsak ne oluyor? Öğrenebileceğimiz, gelişebileceğimiz, hayatımızda değişim yaratabileceğimiz pek çok şeyi gereksiz yere limitliyoruz.
O zaman bütün hayat; 'benim ihtiyacım, benim çıkarım, benim ıstırabım, benim kazancım, benim kaybım'a dönüşüyor.
Kendimizden başka hiçbir şeyin önemli olmadığı küçük bir dünyaya sıkışıp kalıyoruz.
Galileo yanlış keşfetmiş...
Dünya güneşin etrafında dönmüyor; bizim etrafımızda dönüyor.
Kendimizi asıl kötü hissettiren şey de bu 'bencillik' işte...
İnsanların yüzlerine bakın... O yüzlerin ardındaki hikayelerle empati kurun.
Onların gözlerindeki soru sizinkine benzer: 'Değerim ne?' Onların beklentileri ve endişeleri de sizinkilere benzer...
O halde bu hayatı birbirimiz için kolaylaştırmayacaksak neden yaşıyoruz?

GEÇEN YILLAR BAZEN KAYIPTIR
Okan Bayülgen geçenlerde "Sokakta gördüğüm (ve adını bilmediğim) genç bir adama mektup" diye çok etkileyici bir yazı yazmış...
Bir bölümünde şöyle diyor: "Geçen yıllar bazı adamlar için eğitici, bazıları için ise kayıptır.
Ben her adamın kendini tamamlaması ve bundan sonra başkalarını düşünmeye başlaması gerektiğine inanıyorum.
Bunu samimiyetle yapabilen insanlar olduğuna inanıyor ve bunu görüyorum.
Bu mutluluğu yaşamak istemez misin?
Hayatta kendini diğerleri için en verimli olacağın yere ulaştırmak istemez misin?"