Usta oyuncu Tuncel Kurtiz'in yürüyüşten geldikten sonra kalp krizi geçirip ölmesi beni spordan bir kez daha soğuttu.
Bilenler bilir; benim hiçbir spor aktivitesiyle aram yoktur.
Spor yapmayı sevmem, zaten hiç de yapmadım.
Gereksiz yorulma ve terleme eylemidir benim için. 'Spor yapmadan yaşayamam, o gün kendimi kirli ve suçlu hissederim' diyenlerden değilim yani.
Benim tercihim ve hayattan keyif alma yöntemim, mümkün olduğu kadar yan gelip yatma üzerine kurulu...
Spor yapmaya üşenecek kadar tembel bir insanım ve bundan sandığınız gibi hiç de suçluluk duymuyorum.
Bu alanda bu zamana kadar yaptığım tek aktivite, o da biraz kilonun ucu kaçmışsa, yürüyüştür ki onda bile çok zorlanırım. (Gerçi kalbimdeki WPW sendromu da beni bu işten soğutan sebeplerden biridir.) Eve yorulmuş ve terlemiş olarak dönmek sinirlendirir beni.
Sakinleşmek için oturur bir tencere makarna yerim.
Bu kısır döngü de sonuçta ne beni, ne de gitmek isteyen yağlarımı memnun eder.
Ama Kurtiz'in haberinden sonra yürüyüşle de alakamı kesme kararı aldım.
Sağlıklı yaşam illa ki kendini yormakla, hırpalamakla olmuyor. Ve her kalp sporu kaldırmıyor.