Yok, siz onu tanımazsınız; ben de tanımıyorum.
Önceki sabah, mahalle halkı olarak kendisinin çığlıklarıyla yerimizden zıpladık.
Malum Çeşme ve Alaçatı bayramda son kalabalığını da gördükten sonra artık iyice boşaldı.
Kasaba insanları olarak, böyle baş başa ve ıssız bir ortamda kalınca; tanışan, tanışmayan herkes birbirinin arkasını kolluyor.
Komşuluk nedir, asıl burada anlaşılıyor.

KOŞUP GELDİLER
Geçen kış evimin kapısında bazı sesler duyup çok korkmuştum mesela.
Hemen sokağın diğer ucundaki komşularımı aradım, ki kendilerini pek severim ama öyle çok görüşmeyiz.
Bir gün lazım olur diye telefonunu vermişti; benim de hemen aklıma ilk onları aramak geldi.
Sağolsunlar, daha ben telefonu kapatmadan, karıkoca ellerinde birer meyve bıçağıyla koşa koşa geldiler.
Beni çağırsalar, ben de odunlardan elime en uygununu geçirip koşardım doğrusu.
Küçük yerlerde komşu, komşunun korumasına gerçekten muhtaç oluyor.
Neyse işte bir baktık, bizim sokak kadın çığlıklarıyla avaz avaz inliyor.
Sokağa fırladık.
Bir kadın, kocasını başka bir kadınla 'basmış' meğer!
'Basılan kadın' kaçmış; koca içeride kalmış, kaçamamış.
Karısı da kapıda avazı çıktığı kadar bağırıyor.
Tam çekirdeği kapıp izlenecek mevzu ama tabii ayıp olduğu için biz öyle bir şey yapmadık.

BEN NE YAPARDIM?
Komşum, sakinleşmesi mümkün olmayan kadına su falan verdi. Ben de "Canınıza yazık; bağırmayın, sinirlenmeyin bu kadar. Sakinleşin biraz" falan dedim ama 'basan' taraf gerçekten çıldırmış gibiydi.
Tutamadık kendisini, üstünü başını paraladı sinirden. "Bana iki gün önce 'Seni seviyorum' diyordun, şimdi bu kadını mı seviyorsun?" diyordu.
Ortalık durulduktan sonra düşündüm, 'Ben olsam ne yapardım?' diye.
Yani böyle dedektiflik yapar, takip eder, kocamı sevgilisiyle ille de çıplak göreceğim diye uğraşır mıydım?
Bu soru bence herkes için cevapsız; başına gelmeyen bilemez herhalde.
Özenle korunmaya çalışılan salon çizgilerinin, ne zaman 'Fahriye Abla'ya dönüşeceğini kimse kestiremez...