Geçen hafta sonu radyocu, yazar Ayça Şen, yeni çıkan kitabı 'Hayalet Ağrı' şerefine gazeteci Ayşe Arman'a röportaj vermiş.
Röportajda beni en etkileyen bölüm, başlıktan girmiş; "Evlendim çünkü ben çok yalnızdım" demiş Ayça Şen.

İKİLİ HAYAT BAŞLIYOR...
Kalıp dışı, ezber bozucu, klasik olması gereken 'kadın' tanımından uzakta yaşayan kadınların esasen nasıl yalnızlık çektiğini anlatmış. Ve bu yalnızlığın bir gün canına tak ettiğini.
Birkaç gündür düşünüyorum Ayça Şen'in sözlerini. Haksız mı? Haklı elbet.
Ancak durum bende aynı biçimde cereyan etmiyor.
Aynen şöyle oluyor: Yalnızlık canıma tak ediyor, karşıma biri çıkıyor, ilişki başlıyor. Evler birleşiyor, hayatlar 404'leniyor.
Sonra içimden bir kadın çıkıyor ya da içime bir kadın kaçıyor (olan hangisi bilemedim).
Mutfağa giriyorum, yemekler pişiriyorum, pilavın tutup tutmaması gibi acayip 'derin' problemler yaşıyorum.
Başka müzikler dinliyorum, başka kıyafetler giymeye başlıyorum, başka perdeden cümleler kuruyorum.
Sonra o ikili hayatın içinde o kadar kendim olamıyorum, o kadar mecburcu oynuyorum, sırtıma haddinden fazla yük bindiriyorum ki; günün sonunda yalnız hissediyorum ve bu yalnızlığa daha fazla dayanamıyorum.
Özetle; ben hep yalnızlıktan gidiyorum.
Bu da var yani.