Dürüst olması zor soru. Dışarıya ayrı, kalbimizden gelen cevabı ayrı bir soru. İlle de sevmemiz gerekiyor kendimizi, değil mi?
Peki, kaçımız gerçekten bu işi yüzde 100 kıvırabiliyor? Kendimizi sevmelerimiz niyeyse dönüyor, dolaşıyor; sonuçlara, sebeplere, elde edilen başarılara bağlanıyor.
Araba çalışmayınca, duvara toslanınca, sıradanlık alıp başını yürüyünce kendini sevmek imkansızlaşıyor.
Nereden çıktı bu konu?
Esasen hep aklımı kurcalamasına rağmen, Instagram'da heyecanla takip ettiğim (Instagram bazen çoook işe yarıyor, besliyor, düşündürüyor, keşfettiriyor) Kerimcan Kamal'ın (kerimcankamal) #herfotoğrafınbiöyküsüvardır hashtag'iyle paylaştığı fotoğraf altı yazılarından dün sabah paylaştığı bir yazıdan...
Fotoğraf şu gördüğünüz...
Yazı da şimdi okuyacağınız...
Dürüstlüğüne, hesaplaşmasına ve kabullenişine bayıldım. Kerimcan'ı takip edin derim; nefis instayazıları var ve benim de yazıyı okuduktan sonra sizden bir ricam var... Buyrun:

***
KENDİMİ SEVİYOR MUYUM?
Yine gece yarısı uyku tutmayınca mutfakta kendime sütle kurabiye koyacakken, birden aklıma takılan bu soru ile irkildim.
Bütün gelişim kitapları, sikrıtlar, psikologlar; hepsi 'Kendini sev' diyor. Tabii başkası sorduğunda 'He, he' deyip atlatmak kolay da şimdi birden kendinle yüzleşip 'Hadi yiyorsa yaz' demek...
Nerden çıktı bu?
N'apıcam, gerçekten yazacak mıyım?
Affedersin, o kadar cesaretli miyim?
Cesaretliyim ulan! Hadi buyurun...
Evet, itiraf ediyorum; kendimi sevmiyorum!
Evet! Her şeyi berbat ettim! Bir sürü yanlış yaptım.
Değmeyecek insanlara değer verdim, güvenilmeyecek insanlara güvendim.
Çok hırslıydım. Çok şey istedim.
Her şeyi bildiğimi, dünyayı değiştirebileceğimi sandım. Bazen bencilliğim de oldu...
Sonra, hızlı hareket edilmesi gereken yerde yavaş, yavaş hareket edilmesi gereken yerde hızlıydım.

EVET, HIRSLIYDIM
Ama tek bir avuntum var; iyi niyetliydim. Kimsenin canını yakmak istemedim. Aslında... İyi biriydim. Tamam, bazı hatalar yapmış olabilirim ama hata yapmadan nasıl öğrenecektim? Evet, insanlara değer verdim.Onlara güvendim. Ama bu sayede bir sürü iyi insan tanıdım, bir sürü dost edindim ve onlardan çok şey öğrendim.
Evet, hırslıydım ama hırslarım; iyiye, güzele, bolluğa, bereketeydi.
Evet, çok şey istedim ve hayat da bana çok şey verdi.
Ve her şeyi bilmiyormuşum, insan nefes aldıkça öğrenmeye devam ediyormuş; onu öğrendim.
Ve gençtim; dünyayı başka ne zaman değiştirecektim? Ve bencillik yapıp kırdıklarımdan özür diledim. Ve sonra yavaşlıktan, hızdan bahsetmek, iş geçtikten sonra 'Risk al ya da alma' demek kolaydır. Ve diyorum ya, en büyük avuntum hep iyi niyetliydim.
Canım yandığında bile can yakmadan yaşamak istedim.

PİŞMAN DEĞİLİM
Eee şimdi böyle bakarsan, hiç de fena değildim. Eee o zaman kendimi seviyor muyum?
Galiba 'kendimi sevmiyorum' ile 'kendimi seviyorum'u toplayınca eşittir 'Gelmeyin üstüme, ne vardıysa onu yaşadım ulan' çıkıyor.
Gelişim kitapları, sikrıtlar ve doktorlar kusura bakmasın; samtayms kendimi seviyorum, samtayms sevmiyorum.
Hayatı hesaplayamıyorsun, yaşıyorsun. Sonradan yaptıklarına bakıp hayıflanmanın manası yok. Devam ediyorsun.
Unutmadan, sütle kurabiyeyi de yedim.
Pişman değilim.
Kerimcankamal
***
Ben de şimdi sana soruyorum sevgili okur; en samimi, en senden doğru cevabı vererek, konuyla ilgili çektiğin bir fotoğrafı da ekleyerek ayseninblogu@gmail.com mail adresine yollayarak veya #kendimiseviyormuyum hashtagi ile instagramdan beni (ayseozyilmazel) etiketleyerek benimle paylaşır mısın? Merak ediyorum, seni de okumak istiyorum.