Durduk, hayat durdu. Mahvolduk. Korktuk. Komplo teorileri ürettik. Kafalardan binbir senaryo geçirdik.
Gözümüz bilgisayarımızın, cep telefonumuzun şarjına kilitlendi. Şarjlar azaldıkça, biz de azaldık, sanki tükendik.
Twitter yine imdada yetişti ve kullanımda zirve yaptı. Kim ne derse desin; acil durumda eğer ulaşabiliyorsak, ortak kullanımdaki tek hızlı bilgi ve iletişim kaynağımız Twitter.

YAZIK BİZE YAZIK!
Ne kadar hazırlıksız, ne kadar teknolojiye tutsak ve tek bir hareketle ne kadar sudan çıkmış balıkçıklar olabildiğimizi fark ettik. Yazık bize.
Hayata ve içinde yaşadığımız sisteme güvensizliğimizin sağlamasını yaptık. Yine yazık bize.
Elektriğin toptan olmaması durumunda işlerimizin, amaçlarımızın, savaşlarımızın, kurduğumuz düzenin toptan elimizde kaldığına şahit olduk. En yakındaki jeneratörlü kafeye, AVM'ye, arkadaş evine sığındık. Jeneratörün hakkını teslim edip olmazsa olmazlar listemize ekledik.
Üstüne bir de sular kesilince elden ayaktan kesildik.
Yollarda kaldık, sevdiklerimize ulaşmaya çalıştık, kırmızı alarm pozisyonlarını nasıl alacağımızı planlamaya başladık.
Ha bir de başımızı cep telefonumuzdan, bilgisayarımızdan kaldırıp yanımızdakinin yüzüne baktık.
'Bir şeyler oluyor ama bizim haberimiz yok, filmlerdeki arkada duran ya da arkadan geçen castlardan bir farkımız yok, ne olacak bizim bu halimiz?' düşünceleriyle sağdan sola savrulduk. Hadi hep beraber üç kere:
Yazık bize! Yazık bize! Yazık bize!