Olmayacak şeyleri aşk meşk zannetmekten vazgeçme zamanımız geldi. Artık çocuk değiliz. Bir ilişkinin sonunda 'kurban' rolüne geçip ağlamaktan vazgeçmeliyiz çünkü bu ilişkinin bir de başı var.
Ve biz başından karşımızdaki erkeği analiz edebilmeli, kafamızdan atamadığımız beyaz atlı prens saçmalığına son vermeli, biriyle beraber olmazsak eksik kalacağımız fikrinden kurtulmalıyız.
Gözümüzü açmalıyız, gözümüzü! İlişkiye hoop balıklama atlamadan önce derin nefes alıp adamımızı tanımaya çalışmalıyız. Salak, aşık kız gözlüğümüzü çıkartıp olgun kadınlar gibi konuyu değerlendirmeliyiz.

HEPİMİZ NARSİSTİZ
Narsizm bir kişilik bozukluğu bile sayılmıyor artık çünkü neredeyse hepimiz narsistiz.
Bu kadar çok selfie çekilmesinin başka bir açıklaması olabilir mi?
Herkes kendine bayılıyor, hasta. Herkes sadece kendine odaklı. Hedefi belirle, yürü, istediğini al ve arkana bile bakmadan sıradakine devam et.
Arkadaşlarımızla çıktığımız iki saatlik yemekte bile kaç kişi, kaç kere karşısındakinin gözlerinin içine bakıyor? Akıllı telefonlu, duygusuz ve umursamaz insancıklarız işte.
Doğru düzgün muhabbet bile edemediğimiz adamları tanıdığımızı iddia edebiliyoruz.
Hal böyleyken ikili ilişkilerde de kafayı duvara toslamak talihsizlik olmuyor tabii.
Kolay söylenen yalanlar, şıp diye sevişmeler, abartılı ve ani aşklar, abartılı ve ani sonlar, hükmetme savaşları, çıldırmış aşıklar, tehditler, ele geçirip yok etme yarışları, biçimlendirme çabaları, gösteriş amaçlı sokağa çıkışlar, şöhret aşermeler... Sosyopati çağı n'aber?