Ya da 'Beni Niye Sevmediniz?'
Müthiş bir ses, acayip bir kafa, farklı bir ruh Amy Winehouse. Kimse gibi değildi o, Amy gibiydi; özel, kırgın, beklenmedik, plansız, dengesiz, yalnız, müzik için doğmuş sanatçı bir kız çocuğu.
Cuma günü Asif Kapadia'nın yönettiği belgesel filmi vizyona girdi: 'Amy'.
Gerçek kahramanların yorumlarıyla, Amy Winehouse'un daha önce duyulmamış ses kayıtlarıyla, ortaya çıkmamış görüntüleriyle, kendi ağzından onu izlediğimiz çok başarılı bir çalışma.
İzlerken o küçük kıza hüzünlenmemek, çevresine, anasına, onu çocukken terk edip sonra etinden sütünden yararlanan babasına öfkelenmemek, 'şöhret' ve 'başarı' ikilisinin yetenekleri ve güzel kalpleri nasıl oyduğuna şahit olup ürpermemek oldukça zor.
İki erkeğin kurbanı bir kız Amy. Önce babasının, sonra adını kalbinin üzerine dövmelettirdiği hayatının aşkı Blake Fielder'ın.
Onca uyuşturucuyu bedenine alırken, şişelerce içerken, kendini her geçen gün öldürürken tek derdi var esasen: 'Beni neden sevmediniz?'
Aşk uğruna kullanılmayı göze almış ve bunu kabullenmiş, çırpınan, kendine küsmelere doyamamış biri Amy.
Babasının TV şovu yapıp üçbeş kuruş kenara atmak uğruna özelini sattığı kızı Amy.
Müziğe aşık, müziğine dürüst, sözüne sadık, kalbinden geçmeyene inanmayan mağlup bir savaşçı Amy.
Bu harika kadın, kimseler gibi olmamanın bedelini magazin sayfalarında, tv şovlarında alay edilerek, aşağılanarak ödedi. Şimdi kimler utanıyor, kimler yüzünü yere eğiyor, kimler ağlıyor, kimler pişman, kimler 'keşke' diyor... Ne fark eder.
Gidip izleyin 'Amy'yi. Görün hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını. Sevgiye açlığın zalimliğini görün.