Öncelikle şunu söyleyeceğim; aşk dediğin bir ayda bitmez. Onlar aşk değil, başka bi' şey. Mesela kişinin kendini kandırması, mesela kişilerin yaralarını tez vakitte sarma çabası, mesela aşka düştüm sanıp boşluğa düşme hali, mesela aşk isteme telaşından önünü görememe vaziyeti... Gerçek bir aşk ilişkisi için önce insanın zihninin boşa alınmış olması şart. Sonra karşındakini tanımak için kendine vakit vermek. Hele ünlüysen mutlaka ve mutlaka ilk günlerini, aylarını gizli saklı yaşamak.

Alkolsüz bir sarhoşluk içindeyiz birçoğumuz.Sadece istiyoruz, dibine kadar istiyoruz ve şimdi istiyoruz. Bünyeyi dinleyip dinlendirmekten öcü gibi korkuyoruz.
Şöyle bir ayaklarımızı uzatıp durum değerlendirmesi yapmıyoruz. Vakit yok vakit, koş bacım koş! Durmak sanki başımıza gelen ennnn büyük felaket; durursan ölürsün, durursan gözden düşersin, durursan bir daha sisteme dahil olamazsın. Hissiyatımız bu yani.

KENDİNİZE İZİN VERİN
Sonra elde kalansa bıkkınlık, yılgınlık ve en fenası kendine kızgınlık.
Onları takiben de içinde yanan çekip gitme, vazgeçme, koy verme arzusu. Olması gerekenleri, bizden beklenenleri elimizin tersiyle şöyle kenara iterek kendimize biraz izin versek, aldığımız kararlar daha sağlam, çıktığımız yollar daha taşsız olacak derim ben.
Yazının başına dönersek, her hoşlanma ya da beğeni aşk değildir derim ben. Altını fosforlu kalemle çize çize; ölçmek, tartmak, beklemek, sabretmek, gözlemlemek ve karşımızdakini okumak için kendimize izin vermemiz gerek derim ben. Özetle; bir ayda biten aşk olmaz, aşk bir ayda bitmez. Olsa olsa bir ayda kendine gelme ve rüyadan uyanma olur. İyisi mi baştan uyumayalım, sevgili aşk için yanan okur...