Genelde bu tarz cümle fışkırmalarına susar geçerim ama bugün Hande Yener'e iki cümle edesim geldi. Hemen aç parantez: Hande Yener'i severim, sesinin hastasıyım, hele ki mevzu 'Acele Etme', 'Sorma', 'Apayrı' şarkılarından açılınca saygı duruşuna geçer, gönlüme heykelini dikerim. Kapa parantez.
Geçen gün bir yerden çıkarken 'Seni çekemeyen ölsün Hande Ablaaa!' diyen çiçekçi çocuğun gazına gelip 'Beni çekemeyen sürünsün!' cevabını yapıştırdıktan sonra (Neden, neden, neden?) laf, rakibi Demet Akalın'a gelmiş.
(Şimdi ben bu 'rakip' kelimesi yüzünden taraflardan ayar yerim herhalde. 'O kim ki bana rakip olacak!' falan filan...
Ammmmaaaaan...) Hande de, "Benim Demet'le hiçbir problemim yok ama biz birbirimizi görünce gıcık oluyoruz" deyivermiş.
O an aklıma, eski sevgilimin gece kulübünde kıskıvrak yakalanınca 'Yalancıyım ama dürüstüm' bahanesiyle beni dumura uğratışı geldi. Bu da o kıvamda bir açıklama.
İnsan, problemi olmadığı birine gıcık kapar mı Handeciğim? Kapmaz değil mi? Problemin yoksa sevmek zorunda değilsin ama gıcık da kapmazsın. Gülümser geçersin, selam verir devam edersin.
Açıklamalar devam etmiş, bir de şöyle demiş Hande Yener: "Demet'te barışçıl bir karakter yok. Hülya Avşar'ın dediği gibi, sanatçıdan dost olmuyor." Hazır ayaktayken iki kelam da buna edeyim bari: Sanatçıdan değil; rakipten, kendini başkalarıyla yarıştırandan, başarısını başkasının başarısızlığına bağlayandan dost olmaz sanki. (Bu genel bir anlatımdır, kimseyi hedef almaz. Beni arada tost etmeyin.)
Sanatçı dediğin salt sanatını yapar, kendisiyle yarışır, kendisini aşar. Hülya Avşar'ın o cümlesinde geçen söz konusu 'dost olmayangiller' sanatçılar mı, yoksa ünlüler mi biraz düşünmek lazım.