1. Bir şeylere üzüldüğümde annemin fiks çıkışı: "Her şerde bir hayır vardır evladım. Bir dönemden geçiyoruz işte..."
Benim fiks isyanım: "Anne, çocukluğumdan beri bir dönemden geçiyoruz, ben geçe geçe bi' hal oldum bu dönemlerden. Geçmek istemiyorum artık, dönem filmi kahramanı gibiyim."
2. Kalp kırıklığı yaşadığımda annem: "Aman kızım boş ver, ne üzülüyorsun, mis gibi hayatın var; sağlıklısın, arkadaşların var, işin var... Seni hak etmedi o, gör bak Allah sana neler verecek..."
Bu geleneksel anne tesellisinden usanmış ben: "Anne bak gerçekten sinirim çok bozuk, biri de hak etsin artık ya... İstemiyorum artık kimseyi, keseceğim kendimi diyorum anneeeee!!!"
3. Düştüm, bileğimi burktum, arabamı çarptım, nezle oldum, bir işim bozuldu gibi durumlarda annem: "Aaa çok şükür, valla ben çok sevindim, iyi ki olmuş."
"Pardon anlamadım, neden anne?"
"Nazar çıktı kızım nazar... Sende göz var, nazar var. Böylece çıkmış oldu. Ohh! Allah bizi daha beterinden korudu."
"Anladım anne!"
4. Bu diyalog genellikle kilo verdiğim zamanlarda ortaya çıkar. Biri kilo verdiğimi söyleyince annem: "Üç kilo daha versen tamamsın!"
Ve tabii diyalog burada kesilir. Ben elimdeki bademleri sessizce tabağa bırakırım, bir bardak su içer, şu ömrümü yiyen üç kilodan neden kurtulamadığımı anlamaya çalışırım. Kadere bak...
5. İstisnasız beni aradığında, yüreğimi ağzıma getirecek tonda "Alo! Ayşe! neredesin!"
"N'oldu anne? Bi' şey mi oldu?"
"Yok, merak ettim neredesin?"
"Anne yapma şunu n'olur! Panikliyorum çocuk gibi 'Neredesin?' diye sorunca. Allah'ım neredeyim ben, neredeyim!"