Sakarya'nın Pamukova ilçesinde çocuk parkında kafasına salıncak çarpan 4 yaşındaki Yunus Emre Camcı hayatını kaybetti... 'Kadere bak, yazık!' demeyin, fotoğrafa iyi bakın. Yer, beton ve taş; arada çimenler olsa da çimenlerin arasına saklanmış gibi duran taş bir zemin var. Çimenli ortam zaten çamur; yetişkin bir insan bile kayıp kafasını taşa vurabilir. Bu parka, oradan oraya atlayan enerji küpü çocukların yanı sıra yürümeyi yeni öğrenenler de getiriliyor.
Yunus'un canını alan gondol adlı salıncak ise demirden, salıncağın direkleri de demirden... Ne yazık ki, böyle çağdışı parklar halen var. Park alanı, çocuklar yere düştüğünde zarar görmeyecek şekilde kauçuk zeminle kaplı olmalıydı. Çocukların oynadığı aletler plastik olmalı, aletlerin birleşim yerleri köşeli ve sivri olmamalı. Üstelik böyle parklar yaygınlaşmaya da başlamıştı. Yunus'un kafasına çarpan salıncak plastik olsaydı, o şu anda hayattaydı. Pamukova ilçesindeki bu parkı belediye mi yaptı, yoksa özel bir şirket mi bilmiyorum ama bu parkı kim yaptıysa çocuklara bubi tuzağı kurmuş resmen!
Küçük bir mesele olarak görmeyin; bakın üçüncü sayfa haberlerine, çocuklarımız her gün parklarda hayatını kaybediyor. Ya başlarına vidaları sıkılmamış pota düşüyor ya da çürük kaydıraklar, kale direkleri...
Oysa yapılması gereken şey basit: Avrupa'da hangi şehre gitseniz parklar, top sahaları hemen hemen aynıdır. Bütün parklar, çocuklar oynarken zarar görmesin diye özel olarak tasarlanmıştır. Hangi malzemenin nasıl kullanılacağı bellidir. Bizdeyse herkes kafasına göre takılıyor. Parklar nizami mi, yaralanmaya yol açacak aletler var mı diye denetleyen yok. Okul servislerini, parkları, top sahalarını, çocuklara dair neyi denetliyoruz Allah aşkına!
Hiç dikkat ettiniz mi, bazı parklarda çocuk isimleri var. O parkta oynarken ölen çocuğun adını veriyorlar çünkü! Türkiye; oynarken ölen çocukların adlarının verildiği parklar ülkesi! Yunus'un adını da o bubi tuzaklarıyla dolu parka verirler, sonra da kader derler.