Ne yazık ki Türkiye, politikanın hayatın tam ortasında olduğu ülkelerden biri. Bir seçime daha çılgınca bir heyecanla ortak olduk ve pazartesi sabahı yine aynı ülkede uyandık. Yine aynı otobüse bindik, aynı poğaçayı yedik. Akşam yine aynı diziyi izleyeceğiz. Yine ayın başını nasıl getireceğimizi, çocuğun kurs parasını nasıl denkleştireceğimizi, kredi kartlarımızı nasıl ödeyeceğimizi düşündük. Her seçimden sonra sanıyoruz ki, ülke değişecek ve daha güzel olacak.
Elbette umut etmek güzel bir şey ama siyaseti sihirli bir değnek olarak görmek yanlış.
Türkiye'nin sorunu; siyasetin, hayatın tam ortasında yer alması. Tiyatro oyunları, kitaplar, sinema, şiir, sanat konuşulmuyor; spor desen nefret ve linç kültürünün esiri altında. O kadar siyasete bulaştık ki, magazin haberleri bile dikkat çekmiyor artık. Varsa yoksa siyaset!
yalan dolan...
Televizyon ekranında deliler gibi siyaset tartışmalarını izliyoruz. O şunu dedi, bu onu yaptı kavgası hiç bitmiyor. Sosyal medyada da sadece siyaset var. Her atılan tweet'le ülkenin kurtulacağını sanıyoruz. Siyaset, adı üstünde yalan dolan; herkes kendi çıkarının peşinde. Topluma aşılanan bu yüksek dozda siyaset insanları mutsuz ediyor. Oysa hayat devam ediyor, akıp geçiyor. X partiyi, siyasi lideri eleştireceğim diye deliler gibi tweet atarken evde oğlun seninle oynamayı, eşin ise bir çift güzel söz söylemeni bekliyor.
'Kelebeğin Rüyası'nda bir sahne vardı. Radyodan Japonya'nın Amerika'yı bombaladığı haberi yankılanırken, Behçet Necatigil, Muzaffer Tayyip Uslu'ya "Takma kafana Muzaffer, sen kendi savaşını ver" diyordu. Siz de siyaseti kafanıza fazla takmayın, kendi savaşınızı verin. Bu hayatı nasıl daha dolu ve anlamlı yaşayacağınızı düşünün. Fazla siyaset insanı hasta eder!