Cezaevlerinde devam eden açlık grevlerine Ankara'nın bakışı "pazarlık" boyutunda tavizsiz, "insani" boyutta duyarlı.
Devletin ortak aklı, hâlâ 14 Temmuz 2011'e takılı kalmış durumda. Hani genel seçim sonrası oluşan umut dalgasını kıran, Silvan'da Mehmetçiğin şehit edildiği sırada "Demokratik Özerkliğin" ilan edildiği o karanlık tarih. Zaten ne oldu ise ondan sonra oldu...
İmralı devreden çıktı. KCK operasyonları hız kazandı. Askeri önlemlere ağırlık verildi. O tarihten bu yana, şu gelişmeler yaşandı:
1- Terör örgütü PKK ile sert silahlı mücadele başladı. Örgütün dağ kapasitesi oldukça zayıflatıldı.
2- KCK tutuklamaları sonrası şehirlerde halk kalkışması senaryosu çökertildi.
3- Ankara'yı reddeden Diyarbakır'ı merkez alan alternatif meclis projesi şimdilik rafa kalktı. Bunun üzerine, iç ve dış kamuoyunu manipüle etmeyi, sokağı yeniden kullanmayı amaçlayan yöntemler geliştirildi. İlk etapta cezaevleri örgütlendi. 680 civarında tutuklu ve hükümlü içinde yemek boykotu yapanlar çoğunlukta. Yani devletin verdiği yemeği reddeden, temel ihtiyaçlarını kantinden karşılayanlar bunlar. Bir de ölüme yatırılan bedenler söz konusu. Onların arasında, örgütün gözden çıkardığı, işbirlikçi gibi gördüğü, dışarıda yaşama şansı olmayanlar da var.
Örgüt adına BDP'nin dile getirdiği talepler belli:
"İmralı'ya tecrit kaldırılsın, ana dilde savunma yapılabilsin, ana dilde eğitimin önü açılsın!"
"Sanığa, meramını anlatabileceği dilde savunma imkânı" tanınmak üzere. Ana dilde eğitim bugün için karşılanabilecek nitelikte talep olmaktan uzak. İmralı'ya gelince... Örgüte talimat taşıyan avukatlar dışındaki akil isimlerle veya ailesiyle görüşmeye razı olursa acı olayların yaşanmasının önüne geçilebilir. Yani... Devlet mevcut şartlarda yaşatmak için elinden geleni yapıyor. Örgüt siyasetçilerinin de uzlaşılacak takvime ikna olup, şantajdan vazgeçmesi gerekiyor.