CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu üç gün önce gazete ve televizyonların Ankara temsilcileri ile bir araya geldi. Toplantı öncesi, beş dakikalık sinevizyon gösterimi vardı. İktidar eleştirisi üzerine kurulmuş, daha çok Başbakan'ı hedef alan bir kurgu hakimdi. Sunulan tabloda öylesine ilginç kareler vardı ki... "Biber gazı sıkılan kitleler, HES eylemindeki köylüler, sütten zehirlenen öğrenciler..." O manzaraların hepsi 2012 Türkiye'sine aitti. Yan yana getirilen görüntülerin ifade ettiği Türkiye tablosu ürkütücü idi. Eğer Türkiye, CHP'nin ekranından yansıtıldığı gibi ise bir soruya yanıt bulmak yeterliydi:
"Neden, iktidar partisi ile ana muhalefet arasındaki oy makası daralmıyor?"
Öyle ya... Özgürlüklerin kısıtlandığı, sosyal adaletin kalmadığı, gerilim içinde bir ülkede yaşıyorsak niçin ana muhalefet partisi güçlü bir iktidar adayı haline gelemiyor?
Ya CHP'nin sunduğu tablo yanlış ya da CHP'nin doğruları halkı ikna etmeye yetmiyor! Kılıçdaroğlu'nun, bu çelişkili denkleme bulduğu çözüm "AKP Devleti" oldu. Yani Kılıçdaroğlu, CHP'nin iç dinamiklerini, politika üretiminin halktaki karşılığını, inandırıcılık sorunlarını özeleştiriye tabi tutmak yerine, "Sadece AKP ile mücadele etmiyoruz. Valisi, kaymakamı, emniyet müdürü, kısaca AKP Devleti ile mücadele ediyoruz" diyerek, zorlu sorudan sıyrılmayı denedi.
CHP yönetiminin açıklaması ne olursa olsun, iktidar ile ana muhalefet arasında yarı yarıya oy farkı varsa ve o fark kapanmıyorsa siyasetteki bünyesel sancı giderilemeyecek demektir. Evet, iktidarı sorgulayalım ama patinaj yapan muhalefetin siyaseti nasıl bunalttığını da göz ardı etmeyelim!
