Cazibe merkezi olduğunuzda sermaye ve emeğin adresi haline gelirsiniz. Türkiye krizlerde, Avrupa ve Ortadoğu'dan ayrıştı, istikrar adası oldu. Bu tablo içeride karalama ve alkış abartılarıyla fazlaca net görülemiyor. Ancak yurtdışında iken Türkiye'ye olan ilgiyi daha yansız, ziyansız görme şansı buluyorum.
Yabancı fonların, Obama'nın seçilmesi ve Fitch gibi kurumların "yatırım yapılabilir" notlarıyla ülkemize daha fazla ilgi göstermesi doğal... Neticede küresel kriz ikliminde fonların gideceği adresler belli. Türkiye bunlardan biri ama başkaları da var.
Doğrudan yabancı sermayenin makbul, sıcak para dediğimiz "yalancı sermayenin" de sevimsiz olduğunu yaşayarak gördük. Fakat geldiğimiz noktada yabancıların doğrudan yatırım dahi olsa hangi sektörlere, ne tür ortaklık, yönetim yapıları ve ölçeklere geldiğini de artık ayrıştırmamız gerekiyor.
Yabancıların Türkiye'ye yatırım stratejileri var. Ama bizim var mı? Yatırım Destekleme Ajansı'mızın başındakilere göre "ağlaya ağlaya gelecekler" ama bu lümpen dil, bir strateji değil. Daha akıllılarımızın bu süreci yönetmesi gerekiyor.
Örneğin dünyanın zirve turizm şirketlerinden Thomas Cook, en büyük varış noktasının Türkiye olduğunu biliyor ve Microsoft'u zaten Türkiye ve bölgede uzun yıllar yöneten Emre Berkin'i yönetim kuruluna alıyor. Turizmin dünya sektörü olduğu inancındaki bu küresel dev, 23 milyon müşterisi ve her yıl 16 milyar dolarlık gelirini başlıca 21 ülkede, 31 bin çalışanıyla sağlıyor. Yalnızca Türkiye'ye yılda 2 milyon turist getiren Thomas Cook'un bir stratejisi var ve Emre Berkin gibi bir kozmokratı (küresel yönetici) tepesine taşıyabiliyor.
Peki, bizim yabancı fonlara dair yatırım stratejimiz nedir? Üzgünüm ama yok! Var diyenimizin "mecburlar, ağlaya ağlaya gelecekler" cümlesi ise bir strateji değil. Akil adamlarımızın bilgisine...