Avrupa Komisyonu'nun 2030'a dek enerji arzının %30'unu "yenilenebilir" yapma hedefi var. Buraya varabilmek için 2020'de yenilenebilir enerji payının %20 olması isteniyor. Sera gazı salınımını %40'a indirme hedefi için de gerekli bir atılım.
ABD'nin, 2020'ye dek enerjide dışa bağımlılığı sıfırlama ve yenilenebilir enerjinin payını %30'a çıkarma hedefi var. Üstelik Obama, ABD okulları ve endüstrisine yönelik çağrısında, "bana bu teknolojileri geliştirin" talimatını verdi.
Türkiye, 2023 hedefleri olan bir ülke artık. Üstelik hedef koyabilmeyi ve daha da önemlisi hedefi gerçekleştirmeyi başarabiliyoruz. Orta Vadeli Plan, buna bir örnek oluşturuyor. Gelecek hedefi açısından en başarılı örnek, TİM'in ihracata dair verdiği 500 milyar $'dır. Toplum, bu hedefi benimsemekle kalmadı, nicelikten niteliğe geçişin şart olduğunu da anladı.
Enerji ile TİM'in hedeflerini bir arada değerlendirince ortaya şu çıkıyor: 2023'te, yani 10 yıl sonra Türkiye, mevcut enerji arzını en az %90 artırmak zorunda. Fosil kaynakların kısıtları, sera şartları, küresel ısınma ve çevre duyarlılığı dikkate alınınca, yenilenebilir enerjiye ihtiyacımız, AB'den de ABD'den de az değil.
Burada sorun, bu sorunu kime adresleyeceğimizdir. Ev kadınlarına yönelik "Enerji Hanım" projesiyle enerji verimliliğinde atılacak adımları takdirle karşılıyoruz fakat günün sonunda yenilenebilir enerji alanında, herkese, her kesime düşen "ev ödevleri" var.
Örneğin üniversiteler? Sayıları 200'e çıkan, 14 bin hocanın görev aldığı üniversitelerin, enerji diye bir sorunu yok. Her biri sultan gibi davranan rektörlerin böyle bir derdi yok. Hocaların acaba kaçı, yenilenebilir enerji alanında yerel başarıları hedefleyen doktora veya yüksek lisans tezi üretiyor?
YÖK, hocalara ve öğrencilere güvenlik ayarı vermek yerine, örneğin yenilenebilir enerji atılımlarını ölçse ve ödüllendirse? Yine mi çok şey istiyorum...