Çözümü yalnızca sonuç değil, "süreç" olarak ele alınca, herkesin her kesimin buna katkısını da tanımlamaya başlamış oluruz. Genelde sonuç odaklı bakanların gözden kaçırdığı, çözümü "kendi sorumluluk alanının dışına" öteledikleridir. Tıpkı, çözüm ihtiyacına yol açan "sorun" için yaptıkları gibi...
Güneydoğu'da sürecin getirdiği ekonomik canlanmayı, arkadaşımız Metin Can'ın bizzat bölgedeki incelemelerinden izliyoruz. Yüzlerce rafından indirilen proje söz konusu ve bunların hayata geçmesi için girişimcilerin daha cesur adımlarını okuyoruz.
Ancak "ben sonuca bakarım" deyip, bölgede barış sürecinin "net sonuçlarını" görmeyi bekleyen, yüzbinler var. Katkı vermesi gerekirken "biri çözüm bulsa da üstüne konsak" diyen cinsten... Bunlar genelde bölge dışındaki "fırsatçılar" oluyor ve çeyrek asırdır bunlarla bölgeye yapılan gezilerde "yatırım götüreceğiz ama" mazeretlerini dinleyip durduk.
Bırakın teşvikle bölgeye yönlendirilecek sermayeyi, zaten buradaki dinamiklerle var olan ancak terör belası yüzünden göç eden bölge sermayesi dahi, "bekle, gör" kolaycılığında davranıyor. Oysa fırsatlar ancak ve ancak gelirken ve önü kesilerek yakalanır. Çözüm sonrası, ardından koşularak değil...
Barışın ekonomisi, savaşın ekonomisinden daima büyük olmuştur. Çözümsüzlükten beslenen ekonominin aktörleri, yavaş yavaş teşhis edilip, açığa çıkmaktadır. Ancak çözümün siyasi sürecine yaptığımız "akil adam" takviyesini, terör sonrası güven ortamının ekonomisi için de yapabilmeliyiz.
Barışın ekonomisi yalnızca Doğu ve Güneydoğu'yu yeşertmekle kalmayacak, yüksek büyüme liginden düşen Türkiye'yi de yeniden hızlı büyüme trendine oturtacak. Ancak çözümü, başkalarının işi sanan aktörlerin tembellik günahıyla fırsatın nimetlerinin güdük kalma riski de ortada...