Ülkede, barış havasının hüküm sürmesi gerçekten insanın içini ısıtıyor. O havanın medyaya yansıması da iyi bir şey... Hatta bugünü milat yapıp düne fazla takılmamak gerektiğini de düşünüyorum.
Ancak medyanın bir kısmının birdenbire barış havarisi kesilmesinde de insanı rahatsız eden bir şeyler var.
Sadece samimiyetsizlik değil "bilinçli" başka bir şeyler. Bunun ne olabileceğini birkaç gün önce Diyarbakır'da Yazı İşleri toplantısı yapan Hürriyet Genel Yayın Yönetmeni sevgili arkadaşım Enis Berberoğlu'nun satır aralarında buldum. Kendisinin de tanımlamakta zorlandığı bir tespiti aktarıyor:
"Diyarbakır izlenimleri gün boyu sosyal medyada tartışıldı. Benim favori tweet'imi seçtim. Ama hakaret mi, övgü mü karar veremedim: Hürriyet savaşta da, barışta da büyük..."
Bu satırlarla yine Hürriyet'in eski yayın yönetmeni Ertuğrul Özkök'ün "Türklerin yüzde 52'si Kürtlerle birlikte yaşamak istemiyor" araştırması üzerine yazdıklarını birlikte düşündüm.
Ve merak ettim; Acaba bir gazetenin "savaş"taki büyüklüğü o toplumda nelere yol açıyor?