Her on yılda bir darbe yapmanın, muhtıra vermenin olağan olduğu Türkiye'de, nihayet bir darbe davası Yargıtay tarafından onandı.
Yerel mahkemenin ilk kararı açıklandığında alt düzey subay ve sivil memurların ceza almasını "toptancı" yaklaşım nedeniyle eleştirmiştim.
Yargıtay 9. Dairesi, yerel mahkemenin bu yaklaşımını, belki de hukuk tarihimize geçecek, hatta emsal olabilecek bir yaklaşımla bozdu. Bir düzeltme yaptı. Hem de geçmişte kanıksanan bir tabuyu yıkarak.
Eskiden güç sahiplerinin içinde yer aldığı davalarda klasik yargı, onlara dokunamaz daha çok alt düzeydeki görevlileri mahkûm ederek "birkaç kurban"la yetinirdi.
Susurluk Skandalı'nı hatırlayın. Ya da fillerçimen hikayesini... Türkiye'de çimenlerin ezilmesi neredeyse yazılı olmayan bir hukuk kuralı haline gelmişti. Hukuk, adaletten uzaklaşmıştı. İşte Yargıtay'ın son kararı ilk kez hukuku adalete yakınlaştırıyor.
Kararın gerekçesi henüz açıklanmadı ama gördüğüm kadarıyla Yargıtay, 361 sanıklı davayı üç gruba ayırdı:
Emir verme ve sevk etme yetkisini birinci derecede elinde bulunduranlar: Yargıtay, "darbeye teşebbüs" suçunu işlemeye ehil olan ve konumu itibariyle bu kudrete sahip olanların cezasını onadı.
Orta düzeyde görevliler: Bunlara, "suç için anlaşma" gibi daha hafif bir ceza öngördü. Çünkü bunların konum itibariyle darbeye teşebbüs etme kudreti yok. Etseler de başaramayabilirler. Tabii en önemlisi komutanlarının baskısı veya emriyle bu şekilde davranmış olma ihtimalleri.
En alttakilere gelince: Bunların hiçbir şekilde darbeyi başarma şansı yok. Yani tehlike yaratmadıkları için beraat kararı verildi.
Böylece Yargıtay, yargılama tarihimiz açısından ezberlerin adalet lehine bozulduğu tarihi bir karara imza attı.
Kısaca bu dava özelinde filler cezalandırılırken, çimenler hukukun vicdanıyla korundu.