".....Kendi kurbanımıza ağlarken, siyasi hedefler ve kutsal değerlerimiz adına başkasının celladı olabilmek. Bundan zül duymamak. İşte burası insanlığımızın kırıldığı nokta. Keskin ideolojilerimiz, keskin aidiyetlerimiz var. Veya Gramsci'den apartma bir terimle 'yığın adamlarıyız'. Etikete göre davranmak kolayımıza geliyor. Bedavadan kimlik ediniyoruz. Milli refleksler her daim hazır ve nazır. Kutsal üçlü: Irk, millet, devlet... Bayrak seline kapılıp gidiyoruz. Öfkelendiğimizde hemen 'günah keçileri' arıyoruz. Nasıl ki devletin bir çekirdeği varsa, bizim de içimizde bir çekirdek devlet var. Bu çekirdekten sık sık ırkçılık, otoriterlik, linç kültürü fışkırıyor. Böyle olduğu için de 'mendilimizde hep kan sesleri var'. Böyle olduğu için 'kalbimiz kuyu halkasıyla sıkıştırılmış gibi.' İsrail'e kızarken, yüreğinizin kuytu köşelerine iyice bakın. Aynadaki aksinize iyi bakın. Hala bu ruh halini olumluyorsanız, son söz: Göz her şeyi görmez, gönül gözüyle bakın. Ve unutmayın, sevgili Fatma Karabıyık Barbarosoğlu'nun dediği gibi, insanlar ikiye ayrılır. Kalbi olanlar ve olmayanlar." Bu yazı sanırım dört-beş yıl önce yazdığım ve kitaba da aldığım (Devlet Dersinden Çakıyoruz Abiler, Hayykitap) bir yazının son bölümü. Sanki bugün için yazılmış gibi. Yine aynı soğuk ruh iklimi. Yine herkes ideolojik cephesinin arkasına geçmiş, tüfeğine mermi sürüyor. Yıllardır küçük adımlarla, adım adım ortadan kaldırılmaya çalışılan 'ötekine' dokunma, temas etme, anlama çabaları bir çırpıda heder oldu. Şimdi herkes kendini haklı çıkarma derdinde. Herkes kendi göğsündeki yarayı gösteriyor. Hak, hukuk, vicdan ve gönül gözü ise yerlerde. Geniş zamanlarda atılan cilalar, yapılan makyajlar dar zamanda birden dökülüverdi. Defolar ortaya çıktı. Herkes korku ve panikle ezberine döndü.