Başlama düdüğünü çaldığında rekorunu egale ediyordu Fenerbahçe... 64. resmi maça çıkıyorlardı. Lig tarihinin zirvesindeydiler. İkincisi kendi rekorları için oynayacaklardı. Kupayı üst üste iki kez kazanarak, kendi ilkleri için kolları sıvıyorlardı. Trabzonspor'un isteği, hırsı da zirvedeydi. Travmalarla geçen sezonun yarasını sarmak için daha inanmış gözüküyorlardı. Ama...
İlk atağında golü buldu Fenerbahçe. Sahanın en iyisi Mehmet Topal'ın akıllı pasında Moussa Sow kalitesini koydu ortaya. Sonrasında takımın beklenti ibresi hızla aşağı doğru kaymaya başladı. Golü ceplerine koyarak, maçın sonunu onu kaybetmeden oynamanın peşine düştüler. Sonuç maçlarını bu sezon çok oynamışlardı. Sakin kalmayı beceriyor, topu pasla kendi ayaklarında tutuyor, neredeyse yürüyerek üçüncü bölgeye geçiyorlardı. Risk almadan, kendilerini yormadan, telaşı ve paniği Trabzonsporlu meslekdaşlarına terk ederek devam ettiler. Gökhan Gönül ve Mehmet Topal altı çizilecek oyunculardı. Diğerleri teknik aksaklıklarını fizik güçleriyle örtüyorlardı. Bu kez o da terk etmişti kaslarını. Beyinleri bir gün sonra başlayacak tatilin yarattığı hormon istilasındaydı. O nedenle öne koşular yerine, rakibe alan bırakmamanın hesabında kaldılar.

OYUNUN BİTTİĞİ AN...
İkinci 45'in tek hakimiydi Trabzonspor. Bu kabul gününü değerlendirip, rakibi de ceza alanı yaslatıp, sürekli denediler. Ancak kritik anlarda sakin kalan, F.Bahçe'nin yorgunlarıydı. Tüm sezonun röntgeninde her halde bu kadar verimsiz, formsuz olmamışlardı. Kupa ile eller arasındaki mesafe kısaldıkça, kendi kalelerinin önünde ördükleri duvarı yükselttiler. Fırat Aydınus'un oyunu bitirdiği an görülmeye değerdi. İki takım oyuncuları da kendilerini yere bırakıp, son dermanlarını aradılar vücutlarında kalan. Müthiş bir sezonu taçlandırdı Fenerbahçe. Çalışmanın, inanmanın, koşmanın ve alın-terinin hakkını aldılar.