Sadece sakat veya cezalı oyuncular değildi Fenerbahçe'nin eksiği, sahada olduğu halde aslında görüntüden kaçanlardı. Baskı altındaki maçlara akıl koyacak, sadece uzun topla atak geliştirecek rakibe karşı acemiler mangası gibi davranan Bekir-Kadlec tandemi ilk nottur. Bir iki deneme sonrasında ikramlar art arda gelince, Elazığ takımının da, tribünlerinin de iştahı kabardı. Önce Mehmet Topal geldi, toparladı ortalığı. Ama yetmedi gerisine...
Oyun planında çeşitlilik yaratacak kurgusu da, oyuncusu da yoktu sahada Ersun Yanal'ın. Hırsla koşanları benimsemiş felsefe olarak. Sadece kanat akınlarıyla da zorluyor rakiplerini. İlk 5 dakikada 3 net pozisyon buldu, sonrasında da Baroni kaçırdı karşı karşıyayı. Ne Emenike için özel bir paslaşma seti düşünülmüş, ne de kriz anları için bir B planı... Baroni ayrı bir parantez zaten. İlk dakikada anlaşıldı bu maçı oynamayacağı. Artık ruhunu anlar hale geldik. Kendini sakınıyor, pasları geciktiriyor, temaslı mücadeleden sakınıyor. 58'de rakibini tekmelemesi ile de sorumsuzluk zirvesine oturdu. Ter akıtan arkadaşlarına saygı duymadı, maçın kritik önemini hiçe saydı ve her şeyin ötesinde gerideyken 10 kişi kalan bir takımın döndüremeyeceği maçın, teknik direktörün başına bela (!) açacağını düşünmedi. Belki de düşündü... Emre Belözoğlu'nun olmadığı bir orta sahanın üretken olamadığını hala anlaşamaması ilginç. Ersun Yanal'ın, Salih veya Meireles yerine Topuz 'u tercih etmesi, Baroni'yi fark edememesi net bir teknik adam zaafıdır. Değişmek ve değiştirmek zorunda. Birlikte yürüyeceği oyuncuları doğru seçmek zorunda. Her şeyin ötesinde Fenerbahçe takımını kör dövüşünden çıkarıp, daha estetik hale getirmek zorunda. Akıl koymalı, biraz olsun karar alanındaki inat çizgisini şeffaflaştırmalı.
NOT: İlk dakikalardaki pozisyonlar gol olsa, tabela farklı olurdu. Ama bu zaaflar ve yaptığımız bu tespitler yine de değişmezdi.