En değerli değil ama "en saygılı" alkışlarla sahaya ayak bastı Fenerbahçe takımı. Akhisar oyuncuları, tünelin ağzında bir koridor oluşturarak, şampiyonluğu hak eden meslektaşlarını kutladılar.
İzmir gününde geçen keyifli saatlerin sonrasında, Manisa'daki tribünlerin şarkılarıyla, "kazanmışlık" duygusunu zirvede hissederek oynamaya başladılar. Elbette rakibin havası ve isteği böyle değildi. Plan ve strateji bile oluşturmuş, Kuyt'un olmadığı bir günde, Fenerbahçe'nin sağ kanadına hücumu yığmışlardı. Böyle bir durumda ne olacaktı? Son yılların en rahat şampiyonluğu kazanılırken, teknik adama tek bir "övgü" kelimesi bile kullanmayan ve tüm takdirleri kendisinde toplayan Aziz Yıldırım olmalı her halde problemin ilgili kişisi.
Öyle ya, "Size paralarınızı verdim" dedi, takım maçlara bilendi. "Haddinizi bilin" dedi; antrenman performansları ikiye katlandı. Kupayı kapmış oyuncuların, rehavet içindeki umarsızlıklarını da yok edecek bir formülü olmalıydı cebinde. Yoksa kadroyu belirlerken uyarmamış mıydı Ersun Yanal'ı. Tüm iyi ve doğru kararların sahibi olarak, şampiyon olan takımın, galibiyete ihtiyacı olmadığı bir deplasmanda, rehavet yaşama ihtimali aklına gelmemiş miydi? Son 15 yılın en görkemli, en rahat, en hak edilen şampiyonluğu kazanılırken, bu işin sahiplerinin adını bile ağızlarına almayanları hazmedemiyorum. Eğer bu şampiyonluk kazanılmasaydı, fatura Ersun Hoca'ya kesilecekti. O zaman şampiyonluğun taktirinden de en ufak bir hakkı yok mu? Üstelik kendisi, "Bu işin mimarı Aziz Yıldırım oldu" dediği halde. F.Bahçeliler "Adalete fener yak" kampanyası yapıyorlar. Bu durumun şikayetçileri ise emeği geçenlerin haklarını vermiyorlar. Umarım, hemen yarın; resmi internet sitesinden Ersun Yanal ile 3 yıllık anlaşma imzalanmak üzere taraftarları Saracoğlu'nda yapılacak törene çağıran duyuru okuruz. Adalete karar veren bir duyuru...