Deloitte'in, kulüpleri 2011- 12 sezonu cirolarına göre sıraladığı "Para Ligi" raporunda Brezilya ve Rusya'ya dikkat çekilmişti: "2014 ve 2018 Dünya Kupaları nedeniyle planlanan ve gerçekleşen stadyum yatırımları ile Brezilya ve Rusya'dan kulüpler 'Para Ligi'nde ilk 20'ye girecek, beş büyük ligin (İngiltere, İspanya, İtalya, Almanya, Fransa) hegemonyasına son verecekler."
Anelka ve Roberto Carlos'u, sonrasında Quaresma ve Simao'yu, daha yeni Sneijder ve Drogba'yı transfer eden Türk futbolu değil mi? Deloitte analizcileri neden Türkiye'yi es geçiyor?
Rusya ve Brezilya'nın stat yatırımları dışında da avantajları da var. Rusya'da kulüp sahipleri son dönemde futbola on milyonlarca dolar akıttı. 2009'da Rus Ligi'ndeki futbolcuların % 11'i milliydi. 2012 sonunda bu oran % 30'a çıktı (Türkiye % 18.8). Ekonomik güçlenmeyle Hulk'u Chelsea değil, Zenit aldı.
Brezilya'da ise Rusya'daki gibi kulüp sahipleri değil, ekonomideki büyüme futbolda muslukları açtı. 2011'de (hem yıl hem sezon) Brezilya kulüplerinin gelir artışı % 30. Ekonomisi de, parası da kuvvetleniyor (hatta fazla kuvvetleniyor). Beş yıl önceki şartlarda Neymar gibi bir yıldızı Avrupa çoktan koparıp almıştı. Çok köklü ve taraftarla bağları sıkı kulüpleri var. En önemlisi ülke hala bir futbolcu fabrikası. Türkiye ise Avrupa'nın en büyük 30 liginde UEFA'nın "kulüpte yetişmiş oyuncu" tanımında % 9 oranıyla sadece İtalya'yı (%7.8) geçebiliyor.
Avrupa'nın bozulan ekonomisi ve yüksek vergi oranları Drogba ve Sneijder için Türkiye'yi cazip kıldı. Futbolcuların Şampiyonlar Ligi'nde oynama arzusu da önemli. Brezilya Ligi ve Libertadores Kupası futbolculara böyle bir rekabet sunmaktan hala çok uzak. Ayrıca samba diyarındaki ekonomik gelişmeyi kulüpler paylaşamadı. Flamengo, Vagner Love'ın bonservisini ödeyemediği için futbolcuyu CSKA'ya iade etti.
Rusya ve Brezilya belki Para Ligi'ne bir-iki kulüp sokabilir. Ama bunun uzun soluklu olabilmesi için büyümenin sağlıklı ve sürdürülebilir olması gerekir. Aynısı Galatasaray için de geçerli. Taşıma suyla değirmen dönmez.