Milli Takımımız, Şükrü Saracoğlu Stadı'nda coşkulu bir seyirciyle bütünleşerek maça tempolu hırslı ve atak başladı. Ancak kapalı savunmalara karşı alışılmış set oyunundaki yetersizliğimiz yine handikap teşkil ediyordu. Burak'ın sırtı karşı kaleye oynama özelliğinin olmayışı ve de Umut'un yapısının orta sahanın sağında oynamaya uygun olmayışı üretkenlik sıkıntısını artıran nedenlerdi.
Rakip defansın biraz önde yakalandığı bazı pozisyonlarda Burak hep ofsayta düştü. Baskılı oyunda dar alanda bütün yük Arda'nın omuzlarındaydı. 20.dakikadan sonra biraz düşen tempomuz devrenin son 10 dakikasında ani bir yükseliş gösterince tehlikeli ataklar geliştirip gole çok yakın pozisyonlara girdik ama değerlendiremedik. Tabi bu 10 dakikalık pozisyonlu olumlu görüntüde Umut'un Burak'ın yanına gelip rakip defansın dikkatinin dağılmasında da önemli rolü vardı. Bu yarıda aklıma takılan iki önemli olumsuzluk vardı. Birincisi Macaristan'ın devre ortasında çok uzaktan kazandığı ilk duran topta önce kaleci Onur sonra da direk sayesinde yenik duruma düşmekten kurtulmamız, ikincisi de skorda denge varken ev sahibi takımın santrforunun arka arkaya ofsaytlara yakalanmasıydı.

ÖNE GEÇTİK AMA NAFİLE...
İkinci yarıya da ilk yarının sonu gibi çok etkili ve baskılı başladık. Bu arada bir kontratakta tehlike atlattık. Sonrasında ise gecenin başarılı ismi Arda'nın mükemmel ortasında ikinci devreye çok iştahlı başlayan Burak'ın kafasıyla öne geçtik. Artık istediğimiz saha içi ortamını yakalamıştık. Rakip risk alacaktı. Ama çok kısa sürede çok basit bir gol yiyerek işi çıkmaza soktuk. Sonraki gayretlerimiz ve bulduğumuz iki önemli pozisyonu değerlendiremeyişimiz eklenince kaderimize razı olmak zorunda kaldık. Her zaman yeri geldikçe vurguluyorum. Dünyada bizim kadar duran toplarda rakiplere kolay pozisyon veren bir takım yok. Dün Macaristan biri ilk devrede, biri ikinci yarıda kazandığı ilk iki duran toptan yüzde yüz 2 gol kaçırdı. Uzun taç atışından da beraberlik golünü attı. Fazla söze gerek kalmıyor.