Hatipoğlu Hocanın yazısını okudum sabah sabah.. O da "Ağlarsa anam ağlar" yazmış, şehitlerin ardından..
"Biliyorum bir müddet sonra bu satırlar silinip gidecek. Okuyanlar dünyanın hengamesine dalacaklar.. Ama anneler hiç unutmayacaklar.. Bir gün gelir mi diye hep pencereye odaklanıp, İbrahimlerini, Alilerini,, Yusuflarını, Ömerlerini gözleyecekler" diyor..
Nihat Hocam, bir de yaşadığı olayı nakletmiş. Diyarbakır'da iki gün önce bir genç gelmiş yanına.. "Hocam Allahaşkına birşeyler yapalım" diyerek.. Bir kardeşi askermiş.. Bir kardeşi dağda.. "Ben her gün göz yaşı döküyorum" demiş..
Her gün böyle göz yaşı döken kaç ana var, ülkemizde bilir misiniz?.
Milliyet'te bir gün önce gördüğüm resim buydu işte..
Camda bir ana.. Yüzü nasıl acı.. Haykırdığını görüyorsunuz.. Sokağında askerler görmüş.. Oğlu askerde.. Doğuda.. Sokakta askerler görmek ne demek?.. "Fevzime birşey mi oldu?. Eyvah ocağım battı" diye haykırıyor ana, camda..
Her gün, her saat, pencerede.. Her asker geçişinde böyle endişeler, korkular içinde Fatma Ana.. "Kara haber mi var" diyerekten..
Ve o gün, askerler ona geliyorlar.. Resim o an işte.. Benim için an.. Ana için, geri kalan tüm ömür..
Evden gene hüzünle çıktım.. Zerre umut yok içimde çünkü, anaların acısı biter, diye.. Arabada müzik setinin düğmesine dokundum. Bir gece evvel kaldığı noktadan devam ediyor..
Giren şarkıya bakar mısınız?..
"Dağlar dağlar dumanlı dağlar
Yücelerinde erimez karlar
Evimden ocağımdan oldum aman
Bana kurtlar kuşlar ağlar
Yerimden yurdumdan oldum aman
Bahtım karalar bağlar
Gün geçmez yüz bin yıl olur
Bu ayrılık kanun mudur?
Evimden ocağımdan oldum aman
Kanlı gözyaşım çağlar
Yerimden yurdumdan oldum aman
Har ciğerimi dağlar
Var git turnam tez haberimi uçur
Dedim dağ kavuşmaz insan kavuşur
Zemheriden ötesi bahar aylar
Kuzu meler yoncalanır yaylalar.."
Ben o dağları, o yaylaları bilirim..
Çocukluğum oralarda geçti.. Zemheriden, yani kışın en dondurucu, en öldürücü günlerinden sonra bahar ayları gelip karlar eridi mi, o yaylalara pikniğe çıkardık, bütün asker aileleri..
Göçebe Kürt aşiretleri de yaylaya çıkarlardı ayni dönemde, sürülerini otlatmak için.. Babamın en candan dostlarıydı, Kürt Ağalar.. Onlar ağırlardı bizi.. Ateşler yakılır, kuzular çevrilir, türküler başlardı, birlikte söylediğimiz.. Edremit Van'a bakardı.. İçinde Şamran akardı.. Öyle bir yar severdik, her gören ona bakardı..
Sonra el ele verip "Lorke.. Lorke" oynardık.. Türkü, Kürdü, Çerkesi.. Hep beraber.. Ayrımsız, ayrılıksız..
Şimdi "Dağa çıkma"nın anlamı başka.. Şimdi dağa çıkmak, kan.. Ölüm.. Dün, el ele tutuşup Lorke oynayan kardeşler, bugün o dağlarda birbirlerine kurşun sıkıyor.. Kuzuların meleyip yoncaları yayladığı dağlarda, şimdi pusular var.. Kardeşin kardeşe kurduğu pusular..
Sezen'in Meral Okay'la yazdığı bu hazin türkü, kuzuların yayladığı değil, yerinden yurdundan olmuş bahtı karaların dağlarını anlatıyor.. Bugünler için yazılmış.. Ve de Sevcan Orhan nasıl yanık, nasıl yüreğine söylüyor insanın..
Hala umutlu ama, Sezen de.. Sevcan da..
"Zemheriden sonrası bahar aylar.."
Gelsin artık bahar.. Dağlarına bahar gelsin memleketimin artık..
Selam sana Ahmed Arif dostum.. Kardeşim, canım, yıllarca yan yana, omuz omuza çalıştığım, ana dili kürtçeyken, benim türkçemi düzelten, tepesi attığında elinde yazımın kopyası "Bu nasıl türkçe ulan" diye odama dalan büyük ozan..
"Haberin var mı taş duvar?
Demir kapı, kör pencere,
Yastığım, ranzam, zincirim,
Uğruna ölümlere gidip geldiğim,
Zulamdaki mahzun resim,
Haberin var mı?
Görüşmecim, yeşil soğan göndermiş,
Karanfil kokuyor cigaram
Dağlarına bahar gelmiş memleketimin..."
Gelsin be Ahmed Arif!..
Gelsin Artık be!..
