Sarah Brightman da bizi kandırdı..
Nasıl bir hayal kırıklığı oldu konseri..
Daha evvel Joan Baez konserinde yaşamıştım bu kadar büyük bir hayal kırıklığını.. Sonra da, Bodrum Turgut Reis'te Jose Carreras aldatmıştı bizi..
O zaman kendi kendime söz vermiştim güya, "Bir daha repertuarlarını görmeden yazmayacağım, gitmeyeceğim" diye..
Yani okurlar beni dava etseler yeridir..
Çıkarken, bir çift yaklaştı yanıma.. "Hıncal Bey, İzmir'den kalkıp geldik, bir de bu konser için" dedi. Yerin dibine geçtim.. "Efendim, Romen Soprano falanca" konseri olsa, mesele yok.. O niyetle gidersin, o niyetle izler, alkışlar çıkarsın..
Ama Sarah Brightman Konseri diye, eşek yükü para verip gittin mi, "Sarah Brightman Konseri" beklersin..
Hele de o Sarah, senin ülkene, hayatında bir kez geliyorsa..
Bütün konser boyunca, en ama en sonda iki Sarah şarkısı vardı.
Opera'daki Hayalet'ten ünlü düet ki, bizim tenor Erkan Akı, gerçekten harikaydı. YouTube'a girerseniz, bu ikiliyi geçen yıl Pekin'deki şovlarında izleyebilirsiniz. Oradaki sahne zenginliğine de iyi bakın..
Öteki de final şarkısı Time To Say Goodbye.. Bise geldiğinde öyle rezil bir şarkı okudu ki, ikinci bis yapma şansı olmadı. Millet kalktı gitti çünkü..
Sarah, adıyla ünlü o müzikal şarkılarının beş altısını söylese, yıkardı o salonu..
Memory (Cats) mesela.. "Don't Cry For Me Argentina" mesela..
Senin İngiltere'de ıcığını, cıcığını bilirler. Onlar için hazırladığın şovda yeni şeyler koyabilir, arka fona, o uzay görüntüleri ve şekillerinden oluşmuş gariplikleri yerleştirebilir, "Time to say Good bye"ı, Kennedy, Gagarin, Neil Armstrong, rampadan fırlayan füze saçmalıkları önünde söyleyebilirsin. Ama seni görmek ve dinlemek fırsatını hayatlarında bir kez ele geçirmiş insanlarla böyle alay etme hakkın yok..
Defalarca yazdım. Bunları tonla para verip getirenler, repertuarı da istemeli ve müdahale etmeliler.. Sonra da açıklamalılar ki insanlar bilerek gelsin ve eşek yerine konduklarını düşünmesinler..