Her gece olduğu gibi, dün gece de, başımı yastığa koyduğumda "Ulu Tanrım, bana böylesine mutlu bir hayat armağan ettiğin için sana şükürler olsun" diye dua ettim.
Tanrım bana nasıl cömert davrandı, beni nasıl zengin etti, her an görüyor, hissediyor ve yaşıyorum..
Hayatta en büyük zenginlik, aile ve dostlar sevgili okurlarım..
Candan seven, kopmaz bağlarla toplanan aile.. Ve her fırsatta koşarak gelen dostlarla birlikte olmak, anları onlarla paylaşmak gibi güzel bir şey var mı?.
Yaşamak mutluluk, o anları..
Anılara dönüştürüp hatırlamak daha da güzel..
Geçen haftamı anlatayım mı?.

*** Perşembe günü Kemaller gene geldi Ankara'dan.. Devletime en çok alkış tuttuğum şey yollar.. O harika yollar sayesinde, sabah çıkan Kemaller, öğle yemeğine yetişiyor, yetişmekle kalmıyor beni bekliyorlar, hatta..
O akşam benim evimi görecektiniz.. Maç gurubumuz toplanmış.. Galatasaray'ın kupa maçı var diye.. O lafın gelişi.. Maç bahane.. Bir araya gelmek, şakalaşmak, karşılıklı kızdırmak, eğlenmek şahane..
Bu arada Ercan ve Caner de, salondaki masayı boş bırakmıyorlar.. Tuzlusu, tatlısı, kuru yaş meyvesi, keyfe göre içkisi ile nasıl keyifli geçiyor, artık Türkiye'de iyisi oynanmaz olan futbolun bıkkınlık veren saatleri..
Cuma öğleden sonra, Kemal, Nükhet'i (Eşi) alıp Pera Palas'a götürdüm.. İlham Gencer dostumuz öğleden sonraları (15.00- 18.00) "Mutlu saatler" yapıyor, lobide.. Ortada iki açık büfe.. Biri tuzlular, biri tatlılar.. Hepsi nasıl lezzetli.
Biraz erken gittik.. Bizi karşılayanlar "Atatürk'ün kaldığı oda dörde kadar açık" dediler.. O odayı çok gezdim.. Kemaller çıktılar hemen.
Pera Palas tarihtir, Atatürk'le.. Agatha Christie ile, Orient Express'le..
On dakika sonra döndüler..
Kemal "Duvarda Hindistan'dan hediye bir halı var" dediler.. Atatürk yaşarken gelen halı..
Fonda kasımpatı çiçekleri ve üzerinde bir saat..
09.07'yi gösteriyor.. Uzman doktorlar, "Beyin ölümü saati" demişler..
Kasımpatı ve 9.07'yi gösteren saat..
İşte size bir Tevafuk daha.. Yani tesadüf değil, İlahi düzenleme!.
İlhan Ağabey geldi, görür görmez masamıza koştu. Yaş 94..
Kemal'le Nükhet'e de sarılmaz mı?.
"Sizinle, Les Ottomans'daki Q Caz Barda tanışmıştık" diye.. Yahu ben unuttum. On yıldan evvel..
..Ve bir program.. Tabii beni görünce hep çaldığı Elvis şarkısı "Wise man says" ile başlayarak..
Her dilden, her telden ve nerdeyse hep ayakta çalarak..
Çinli konuklar vardı, lobide..
Çince söyledi onlara.. Ve sonra dedi ki..
"Ben Çince söyledim, şimdi size Türkçe şarkı söyleteceğim.." Topladı etrafına onları.. Kendi bestesi, ilk Türk Caz şarkısı olan Yavuklu Binnaz'ı çaldı. Bir küçük prova..
İlham Ağbi şarkıyı söylüyor. İşaret edince nakarat, Çinliler "Yavuklu Binnaz" diye bağırıyor..
Nasıl bir keyif, nasıl bir neşe..
..Ve akşam yemeği Dada Kabarette'de. İlk defa gidiyorum. Quasar Tower ve avm var, eski Ali Sami Yen Stadı'nın olduğu yerde. Onun girişinde bir kat alttaymış hemen..
Bu defa Kemal'in kızı Zeyno, eşi Tolga ve sevgili arkadaşımız Dr. Banu Çiftçi de yanımızda..
Kapıdan içeri girdik. Banu etrafa baktı, bir kaç saniye.. "Ben bu kadar güzel bir yer görmedim İstanbul'da" dedi. Haklı.. Gerçekten nasıl sıcak, nasıl şirin bir salon.. Tam karşıda sahne..
Önünde masalar.. En arkada da bar..
Işıklandırma, dekor harikulade..
Bize en önde yer ayırmışlar. Tam önümüzde davul. Tam tepemizde de koca kabin..
"Yandık" dedim içimden..
"Gürültüye dayanamaz kaçarız.." Çok başıma geldi. Bazen gürültü kasten ayarlanır ki, masadakiler konuşamasın da içsinler, hesap artsın.. Ama ne mutlu yanıldık. Nasıl müthiş bir ses ayarı vardı..
Tam masamıza oturduk, Okan gelmez mi?. Okan Bayülgen.. Meğer Dada Kabarette onunmuş.
Önümüzdeki tabakların hepsinde bir İngilizce laf var.. Türkçesi "Ben sanata değil, sanatçıya inanırım" diyor Marcel Duschamp.. Kim mi?.
Hani geçen yüz yılın başlarında bir sergiye, tuvaletten kaptığı pisuvarı koyup, dünyayı saran Dada akımını kuran adam.. Okan'ın Dadası da o akımın simgeleriyle dolu..
"Burada her şey var" dedi.. "Müzik..
Tiyatro.. Şov.. Eğlence.." Bir mayıs programı koydu önüme.. Valla, (0 212) 803 76 11'i arayıp öğrenin ve yerinizi ayırtın..
Fiyatlar da o kadar makul inanmazsınız..
Ben o geceyi Barbaros için seçtim. 90'lı yıllarda Çırağan Sarayı zindanlarında ışıklar içinde yatsın, sevgili kardeşim M. Ali Açılmış'ın yarattığı Q Caz Bar'da söylerdi. Bariton.. Hele bir La Belle söylerdi, "Notre Dame" müzikalinden, harika Fransızcasıyla..
Zeynep programa bakıp "15 Mayıs'ta Barbaros varmış, mutlak gelelim amcacım" deyince kıs kıs güldüm. O niye geldiğimizi bilmiyor, henüz..
Sonra Okan, çok özlediğim Okan sahneye çıktı. Gecenin genel sunumunu yapacak.. Ama nasıl harika, nasıl spontane on dakika yaşattı bize, bitsin istemedik..
Ardında Madam Coco..
Bir başka özlediğimiz, Günay zamanındaki Günay gecelerinin gerçek yıldızı Huysuz Virjin'in genci, ama biraz daha edeplisi..
Havayı ısıttı.. Sonra da beklenen yıldız sahneye geldi..
"90'lı yıllardan başlayalım mı, Hıncal Ağabey" dedi Barbaros ve açılış şarkısına girdi..
"La Belle!.." Tam da Notre Dame yanarken..
Yarım saat harika program yaptı, eskisi gibi..
Ama sonra birden "Eller havaya" havalarına girdi.. Çastra çastra.. Ben bu Barbaros'u hiç tanımıyorum.
Hiç dinlemedim.. Dinlemek de istemiyorum, ama Zeynep'le Banu ayakta, nasıl dans ederek, el çırparak eğleniyorlar, olmaz böyle şey..
Baktım olacak gibi değil.. "Çocuklar ben kaçıyorum.. Siz devam edin" dedim.. İlk defa Barbaros bitirmeden ben bitirdim.. Ne yapayım.
Bu müzik bana göre değil.. Baktım, aile ve dostlar da peşime takılmış. Dönüş yolu boyunca herkes "Ne eğlendik ne eğlendik.. Hep gelelim buraya" diye konuştu..
Tiyatrolara ve kabarelere gelirim. Şarkıcılara gelirken de Okan'a sorarım.
"Müzik mi eller havaya mı?." Unutmadan.. Coco ve Barbaros'un davetleriyle sahneye gelen konuk Sibel Tüzün de, sağolsun, harika üç şarkı söylemez mi?. Ona da teşekkür.. *** Başladık daha hafta sonuna gelemedik..
Gerisi yarına..