İzmir'de farklı sağlık kuruluşlarında pratisyen hekim olarak görev yapan 2 çocuk babası 52 yaşındaki Kılınç, yıllar önce Tıpta Uzmanlık Sınavı'na (TUS) girmesine rağmen bir türlü başarılı olamadı. Emekli olma kararı alan Kılınç, DEÜ Tıp Fakültesi beşinci sınıfta okuyan kızı Merve Kılınç'ı motive etmek için iki yıl önce TUS'a girme kararı aldı. Kızının iyi bir hekim olması için tıp fakültesinde okuduğu süre boyunca onunla beraber ders çalışan doktor baba, TUS'u kazanıp başarılı olunca İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Acil Tıp Kliniği'ne asistan doktor olarak görevlendirildi. Babasının asistanlık sınavını kazanmasına en çok 26 yaşındaki doktor kızı sevinirken, o da babasından bir dönem sonra girdiği TUS'da aynı hastanenin dahiliye kliniğini kazanıp, asistan doktor olarak babasıyla beraber aynı hastanede şifa dağıtmaya başladı.
MÜDAHALE EDİYORLAR
Baba-kız, tüm günlerini hastane koridorlarında beraber geçirirken, acil serviste yaşam ile ölüm arasında gidip gelen hastalara çoğu zaman beraber müdahale edip, yeniden hayata bağlıyor. Meslek hayatı boyunca hep ailesine örnek işler yaptığını, asistanlığı kazandığı gün kızına birkez daha örnek olmanın mutluluğunu yaşadığını söyleyen Güven Kılınç, "Kızımın aynı hastanede uzmanlık sınavını kazandığını duyunca çok sevindim. Kızımı motive etmek için sınava girdim. Kızımla ayna hastanede çalışmak çok güzel. 2 yıla yakın bir süredir ihtisas yapıyoruz. Büyük bir onur. İlk zamanlarda kızımla hasta bakarken çok heyecanlanıyordum sonra baktım ki kızım baya baya kendisini geliştirmiş. İnsan gurur duyuyor" diye konuştu.
BABAMA HERKES HAYRAN
Babasının kendisine örnek olmak için sınavlara girdiğini ilk günden bu yana hissettiğini kaydeden Merve Kılınç, "TUS'a çalışmaya başlayınca babam, kendisi de girmek istediğini söyledi. Bu yaştan sonra yapamaz diye düşünüyordum. Ben zorlanıyorum nasıl çalışacak diyordum. Ben dershaneye gittim, babam gitmedi. Bana sorular soruyordu ben bilemiyordum babam biliyordu. Bu durum beni hırslandırdı. Babam sınavı kazanınca herkes ona hayran kaldı. Babamın yanında kendimi çok huzurlu hissediyorum. Bazı zor durumlarda babama telefonla ulaşıyorum. Tedavi konusunda fikir alıyorum. Nöbetlerinde acil servisin yoğun olduğu durumlarda babamın yanına yardıma gidiyorum. Babamla hastalara müdahale etmenin hastalar üzerinde de olumlu etki bırakıyor. Babama 'Doktor Güven bey' demek zor geliyor. Ben de 'baba, babişko' diyorum. Hastalar ilk duyduklarında çok şaşıyor. Ben de 'babam' diyorum. Farklı bir şey, kendimle ve babamla gurur duyuyorum" dedi.
