New York seyahatimin son günleri... Artık yeni mekan keşfini bıraktım; dünyanın en hızlı metropolünün tadını çıkarıyorum. Her gün ortalama 15 bin adım, yani 12 kilometre yürüyerek yediklerimi yakıyorum. New York'un en çok bu özelliğinin hastasıyım. Engebesiz, yokuşsuz; yürümeye çok müsait. Peki ya bizde? İstanbul'da işten eve yürüyeyim desen, bin türlü çile çekersin. Sonra bir noktada pes eder taksiye, tramvaya veya metroya binersin. Neyse efendim, dönelim konu başlığımıza...
Soho'da, Broadway'deki mağazalardan birine giriyorum. Urban Outfitters, henüz Türkiye'de olmayan bir marka ve biz Türkler'in favori dükkanı. Mağazayı kat kat dolaşıp en cool parçalara göz atıyorum.
Her gittiğimde mutlaka bir Türkle karşılaşıp selamlaşırım. Bu kez de tam reyonların arasında dolanırken, karşıma bir çekirdek Türk ailesi çıktı. İki oğullarıyla birlikte kıyafet deniyorlar. Amaaa dışarıdan müthiş havalı görünen o annenin ağzından küfürsüz bir cümle çıkmıyor. Hem de son sesle küfür ediyor; hem çalışanlarla, hem de eşi ve çocuklarıyla konuşurken argonun dibine vuruyor.
Önce kulaklarıma inanamadım. Nasıl bir rahatlık bu; hiç düşünmez misin etrafta ya bir Türk varsa diye? Ne kadar da nefret dolusun insanoğluna karşı! Demek ki birçoğumuz filtreli yaşıyoruz ve böyle yurt dışı seyahatlerinde 'Aman kim ne anlayacak!' deyip gerçek kimliğimizi ortaya koyuyoruz. O yüzden çok dikkatli olun ve biz Türkler her yerdeyiz, unutmayın.
Küçük bir not: Düşünsenize, aslında zihinlerimiz ne kadar kirli, nasıl da yapmak ve söylemek istediklerimizin dışında hareket ediyoruz. Şimdi o hanımefendi, ülke topraklarına dönünce yeniden first lady tavırlarına bürünecek. Ah bir yerde karşılaşsak keşke...