New York'taki modern sanat galerilerini ve müzeleri gezerken, çalışanların yüzünde mutluluk ve heyecan gördüm. Özellikle Meatpacking'teki Whitney Museum'da dakikalarca kuyruk beklerken, ben ve benim gibilere şaştım kaldım! O an kendimi sorguladım, İstanbul'da en son ne zaman müze sırası bekledim diye... Ah bana, vahlar bana!
Müzeleri gezenler, 35 dolarlık giriş ücretini hiç düşünmeden ödüyordu. Bizde müze gezme alışkanlığı pek yok; girişte ödenen o küçük rakamlar bile göze batıyor. Ancak iş, başkasının dünyasını ziyaret etmek olunca düşünmeden ödüyoruz.

CAZİP FİKİRLER LAZIM
Bir de duruma iş açısından bakınca, sonuçların ne kadar üzücü olduğunu görüyoruz. Üniversitelerin arkeoloji, sanat tarihi, antropoloji gibi bölümlerinden mezun olanların iş arayışı, kadro bekleyişi, az sayıdaki özel müzelerde torpille, tanıdıkla iş bulmaya çalışanlar, işsizler… Heyecan duydukları alanda çalışamıyor, başka sektörlerde işe girip 'Bu diplomayı neden aldım ki!' sorunsalıyla boğuşuyorlar.
Daha çok özel müzemiz olsun, gençlere daha çok iş imkanı sunalım. Belki de müzelerimizi renove edip özendirici cazip fikirler katmalıyız.
Bunun çözümünü uzmanlara bırakıyorum.