1946-1953: İtalya'nın ilk başbakanı Alcide de Gasperi oldu. 8 yıl başbakanlık yaptı. 6'sı koalisyon 7 hükümet kurdu. Koalisyonların belkemiği yüzde 40 oyu olan Hıristiyan Demokrat Parti. Hıristiyan Demokratlar 1953'te yüzde 40.1 oy almasına kabineyi ayakta tutamadı ve Gasperi istifaya zorlandı. 1953-1954: Giuseppe Pella'nın, Hıristiyan Demokratlar ve bağımsızlardan kurduğu hükümet 7 ayda yıkıldı. Hıristiyan Demokrat Amintore Fanfani'nin kurduğu hükümet güvenoyu alamayınca 21 gün dayanabildi. Aynı yıl sert politikaları dolayısıyla 'Demir Sicilyalı' lakabını alan Mario Scelba'nın kurduğu 3 partili hükümet ancak 1.5 yıl görev yaptı. 
1955: 1957 mayısına kadar görev yapan Antonio Segni'nin 3 partili koalisyonu Fanfani'nin çabalarıyla son buldu. 1957-1958: Hıristiyan Demokrat Adone Zoli, 19 Mayıs 1957'de hükümet kurdu. Faşizm karşıtı olan Zoli, neo-faşist MSI'lilerin oylarına ihtiyaç duyunca görevi bıraktı. Dönemin Cumhurbaşkanı Giovanni Gronchi'nin ısrarıyla yeni hükümet kurulana kadar başbakanlık yaptı. 1958-1959: Seçimlerden yüzde 40.3 oy alan Hıristiyan Demokratlar'ın lideri Fanfani ikinci hükümetini kurdu. İki partili koalisyon 8 ay sonra parti içi muhalefetle yıkıldı. 1959: Segni'nin kurduğu ikinci hükümet, liberal, monarşist ve neo-faşist vekillerin desteğini almıştı. Ömrü 1 yılı bulmadı. 1960: Fernando Tambroni'nin 25 Mart'ta kurduğu hükümet, sokak gösterilerine ancak 4 ay dayanabildi. 1960-1963: Fanfani biri tek parti biri de koalisyon iki hükümet kurdu. Her ikisinin ömrü de 1.5'ar yıl oldu. 1963: Daha sonra cumhurbaşkanı olacak Giovanni Leone 5 aylık geçiş hükümeti kurdu. 1963-1968: İtalya tarihinin en tartışmalı liderlerinden Aldo Moro 5 yılda 4 partili 3 koalisyon kurdu. 3'üncü kabine 1. cumhuriyet döneminin rekorunu kırarak 833 gün hükümette kaldı. 1968: Giovanni Leone 6 ay geçiş hükümetine başbakanlık yaptı. 1968-1970: Hıristiyan Demokrat Parti'nin sol eğilimli vekili Mariano Rumor 2'si koalisyon 3 hükümet kurdu. 1970-1972: Emilio Colombo 6 Ağustos 1970-17 Şubat 1972 arası Hıristiyan Demokrat Parti, Sosyalist Partisi, Demokratik Sosyalist Parti ve Cumhuriyetçi Parti'nin desteği ile başbakanlık yaptı. 1972-1973: Giulio Andreotti 1.5 yılda biri koalisyon iki hükümet kurdu, NATO'yla bağları güçlendirdi. 1973-1974: Mariano Rumor iki kez daha koalisyon kurdu. 1974'te 'boşanma ve kürtaj kanunu' referanduma gitti. İstifaya zorlandı. 1974-1976: Moro iki yılda iki koalisyon hükümet kurdu. İkincisine İtalyan Komünist Parti uzun süreden sonra destek verdi. Bu dönem 'Büyük Uzlaşı' adıyla anıldı. 1976-1979: Daha önce de iki kez hükümet kuran Andreotti uzlaşı döneminde tekrar başbakanlığa döndü. Eski başbakan ve kabinenin önemli üyesi Moro'nun "Kızıl Tugaylar" adlı sol terör örgütünce öldürülmesiyle son buldu. 1979-1980: Hıristiyan Demokratlar'ın sağ kanadının önemli isimlerinden Francesco Cossiga 1 yılda iki koalisyon kurdu. 1980-1981: Arneldo Forlani'nin kurduğu ve ömrü bir seneden kısa süren koalisyon Hıristiyan Demokratlar'ın iktidar zincirinin son halkası oldu. 1981-1982: İtalyan Cumhuriyetçi Parti'den Giovanni Spadoloni 1.5 yılda iki koalisyon kurdu. 'Beş Parti Dönemi'nin başlangıcı olarak anıldı. Sosyalistler desteği çekince yıkıldı. 1982-1983: Fanfani sol destekle bir kez daha hükümet kurdu, fakat Hıristiyan Demokratların 1983'deki başarısızlığı istifa getirdi. 1983-1987: Beş Parti Dönemi'nin ikinci hükümetini İtalyan Sosyalist Partisi'nden Bettino Craxi kurdu. 2 kez kabine kuruldu. Ekonomi gelişse de İtalya'nın borcu tavan yaptı. 1987: Fanfani, bağımsızların desteğiyle 6'ncı ve son kez 3 aylığına başbakan oldu. 1987-1988: Givanni Goria'nın hükümeti dokuzuncu ayında yolsuzluk skandalıyla son buldu. Goria yolsuzluktan yargılandı. 1988-1989: Ciriaco de Mita liderliğinde kurulan hükümet ile Beş Parti Dönemi devam etti 1989-1992: Andreotti, iki defa daha kabine kuranrak 7 kez başbakanlık yaparak rekor kırdı. Ülkenin son Hıristiyan Demokrat başbakanı oldu. Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Oscar Luigi Scalfaro'ya kaybetti. 1992-1993: İtalyan Sosyalist Partisi'nden Giuliano Amato'nun kurduğu hükümet, devalüasyon ve yolsuzluk skandalları dolayısıyla 10 ay görevde kalabildi. O dönem İtalya, Avrupa Para Birliği (EMS) projesinden ihraç edildi. 1993-1994: 28 Nisan 1993'te İtalya Merkez Bankası'nın başkanı Carlo Azeglio Ciampi parlamento dışından gelerek hükümet kurdu. Ciampi, 1994'te sonlanacak 'Birinci Cumhuriyet' döneminin son başbakanı oldu. 2011-2013: İtalya yine teknokrat bir hükümete emanet edildi. Bağımsız Başbakan Mario Monti, borç batağındaki ülkeyi kurtarmak için kemer sıkma politikaları uyguladı. 2013-2014: Şubat ayındaki genel seçimlerin ardından İtalyan parlamentosu açmaza girdi. Cumhurbaşkanı Giorgio Napolitano'dan görevi alan Enrico Letta 28 Nisan'da bir hükümet kurdu. Merkez sağ ile merkez solu bir araya getiren "Büyük Koalisyon" hükümeti siyasi krizlere dayanamadı ve 22 Şubat 2014'te Letta istifasını sundu. Bir sonraki hükümeti kuracak olan Matteo Renzi'nin reform planları, Letta'nın istifasında önemli rol oynadı. 22 Şubat 2014-...: Demokrat Parti, Merkez Birliği, Yeni Merkez Sağ ve bağımsızların desteğiyle birlikte hükümet kuran Renzi, 39 yaşında başbakanlık koltuğuna oturarak ülke tarihinin en genç başbakanı oldu. Ekonomi, politika ve devlet alanında reformlar yapan Renzi, son olarak seçim yasasını değiştirdi ve parlamentonun üst kanadı Senato'nun yetkilerini kısıtlamak için adımlar atıyor. Anketlere göre hâlâ en çok destek gören lider olan Renzi, istikrar parolasıyla görevine devam ediyor. 
1994-1995: İtalyan siyasetinin geleceğine damga vuracak isim Silvio Berlusconi ilk hükümetini 10 Mayıs 1994'te kurdu. Sahibi olduğu basın kuruluşları ve seçim kampanyası sayesinde; lideri olduğu seçim ittifakına yüzde 42.8 oy toplayarak "'İkinci Cumhuriyet" döneminin ilk başbakanı oldu. Ancak 7 ay dayanabildi. 1995-1996: İtalya Merkez Bankası Genel Müdürü Lamberto Dini, 5 ay başbakanlık yaptı. Teknokrat dönem olarak anılıyor. 1996-1998: Sol partilerin oluşturduğu Zeytin Ağacı ittifakı iktidara geldi. 17 Mayıs 1996'da Romano Prodi hükümeti kurdu. Fakat Komünist Yeniden Kuruluş Partisi desteğini çekince iktidar 21 Ekim 1998'de çöktü. 1998-2000: Önceki hükümeti yıktığı söylenen Massimo D'Alema, Zeytin Ağacı ittifakı ile iki hükümet kurdu. 2000-2001: Zeytin Ağacı'nın 3'üncü başbakanı bir yıllığına Giuliano Amato oldu. 2001-2006: Berlusconi, yüzde 45'lik seçim zaferiyle ikinci kez hükümet kurdu. 2005'te yerel seçimlerde sol partilerin zaferiyle kabineyi yeniledi. Görev süresi dolana kadar başbakanlık yaptı. Berlusconi'nin ikinci hükümeti en uzun süre görev yapan kabine olarak tarihe geçti. 2006-2008: Zeytin Ağacı ittifakı son kez hükümet kuruldu. Prodi 17 Mayıs'ta hükümeti kurdu. Ancak farklı görüşler istikrarı zedeledi. Prodi'nin yaklaşık 2 yıl süren başbakanlık süreci Zeytin Ağacı'nın koltuk üstünlüğünü kaybetmesiyle son buldu. 2008-2011: Berlusconi bu kez yüzde 9'luk farkla başbakanlık koltuğuna oturdu. En uzun süre görev yapacak ikinci kabinesini kurdu. Fakat 300 kişinin ölümüyle sonuçlanan Aquila depremi, bir bakanın ayrılarak yeni bir parti kurması, borç krizi ve Berlusconi'nin partileri hükümeti zayıflattı. Sert protestolar nedeniyle Berlusconi son kez istifa etmek zorunda kaldı.
