'Ev alıp dönecektim 15 yıldır buradayım'

Ivana Smiljkovic; ya da bilinen ismiyle Ivana Sert tam 15 yıldır hayatımızda. Sırbistan doğumlu Ivana, asker bir babayla çalışan bir annenin kızı. 16 yaşına kadar müzik, bale ve spor eğitimi aldı, bu alanlarda birçok madalya ve ödülün sahibi oldu. Çocukluğundan itibaren güzelliğiyle hep övgü topladı. Belki de bu nedenle annesinin de desteğiyle katıldığı güzellik yarışmasında Miss Belgrad seçildi ve hayatı değişti! Türkiye'de düzenlenen Miss Globe'a katılmak için İstanbul'a geldiğinde ailesine bir ev aldıktan sonra Sırbistan'a dönme hayalleri kuruyordu. Ama hayatı, planları gibi ilerlemedi. O şimdi, ev alma niyetiyle geldiği Türkiye'de, ikoncanlıktan ekranlarda ev hanımlarının en sevdiği karaktere dönüşmeyi başardı. İşte Anadolu kadınının yeni Seda Sayan'ı Ivana Sert'in hikayesi...

- Nasıl bir çocukluk geçirdiniz Sırbistan'da?
- Çocukluğumdan itibaren okulda ve çevremde en popüler kız bendim. Hep ekstra ilgi gördüm. Hayatım boyunca da bu ilgiyi besleyecek işler yapmak istedim. Mankenlik, şarkıcılık, ekran önünde olma gibi... Küçücüktüm kendi kendime müzik okuluna yazıldım. Ailem bu ilgimden çok memnun oldu. Maddi durumları çok iyi olmamasına rağmen babam beni desteklemek için piyano satın aldı. O küçük yaşta ödüller de kazandım.

BABAM ÇOK DİSİPLİNLİYDİ
- Anne ve babanız o dönem ne iş yapıyordu?
- Babam askerdi ve çok disiplinliydi. Annem bir mağazada çalışıyordu. Annemin tüm ilgisi bizim üzerimizdeydi. Babam çalışma saatlerine göre eve gelir, giderdi. Babamın bize kattığı en büyük şey disiplin oldu. Evde olmadığı zamanlarda bile eve kaçta girip çıktığımızı kontrol ederdi. 16-17 yaşımdayken 24:00'ten sonra evde değilsem cezalandırılırdım. Bayağı zor bir genç kızlık yaşadık ablamla birlikte. Öte yandan babamın bu disiplini bana çok şey öğretti; istediğim hedeflere nasıl ulaşacağımı, 'yapamayacağım' dememeyi... Sporun önemli olduğunu bile babamdan öğrendim, beni her sabah koştururdu. Sonra madalyalar kazandım. Hâlâ sporu ve koşmayı severim. Özetle müzik, spor ve disiplinle büyüdüm. Oğlum Ateş'i de böyle büyütüyorum. Gün gelip peşini bırakmamalısın hedeflerinin... Açık ve güzel bir kalple, içtenlikle başladığın zaman bir işe, kötü niyet de barındırmazsan her şey iyi gidiyor.

- Güzellik yarışmasına katılmak nereden aklınıza geldi?
- Annem, benim ve ablamın fotoğraflarını Miss Yugoslavya için gönderdi. Bu tür şeylere meraklıydı. Güzelliğimizle gurur duyuyor ve bunu insanlara göstermek istiyordu. Yarışmada ablam ve ben finale kaldık. Rakip olduk yani... O yarışmada Belgrad Güzeli seçildim. İyi ki de yarışmaya katılmışım, bana çok kapı açtı. Yurtdışına gidip çalışma imkanı buldum. Miss Globe için Türkiye'ye davet edildim. Ama bir sürü de talihsizlik yaşadım.

YARIŞMA GÜNÜ KAFAMI ÇARPTIM
- Nasıl talihsizlikler?
- Ben yarışmaya geldim ama valizlerim gelmedi. Tek bir kıyafetim, makyaj malzemem olmadan günler geçirdim. Yarışmaya katılan diğer arkadaşlar bana yardımcı oldular, eşyalarını paylaştılar. Ama talihsizlikler bununla bitmedi. Yarışma için İstanbul'dan Kıbrıs'a geçtiğimiz günlerde, otelde kafamı kapıya çarptım ve alnıma dört dikiş atıldı. Güzellik yarışmasına katılacağım final günü oldu bu. Çok zor bir dönemdi. "Beni Miss Moral seçin" diyordum, yarışmaya girmek istemedim... Orada birçok ajans yöneticisiyle tanıştım. Yeni yüzler arıyorlardı. Bana da çok teklif geldi. Bu arada valizime de 10 gün sonra kavuştum. Ben de tekliflerden birini değerlendirmek için İstanbul'a geldim. Yarışma sırasında arkadaşım olan Litvanyalı bir kız, İstanbul'da çalışmanın güzelliklerinden bahsetti. Onun ajansıyla el sıkıştık.
- Aileniz nasıl karşıladı?
- Babam çok itiraz etti, 'Nasıl olacak, nerede kalacak' diye problem çıkardı. Çünkü o sırada işletme okuyordum, okulu bırakmamı istemiyordu. Annemle anlaştık, ona 'Babamı idare et, ben İstanbul'a aşık oldum, burada kalıp çalışmak istiyorum' dedim. Eninde sonunda okulu bitiririm diye düşünüyordum ama olmadı, İstanbul'da kaldım.
- Nerede kaldınız?
- Ajanslar yurtdışından getirdikleri kişilere ev tutuyorlar, tüm kızlar orada kalıyor. Bir nevi yurt gibi. Ama kötü ve rahatsız edici bir ortam değildi, yani birbirimizin üzerinde yatmıyorduk. Konforluydu, kaliteliydi. 10-15 kız birarada kalıyorduk. Öğrencilik hayatı gibi, kızlarla konuşuyoruz, dertleşiyoruz... Dört ay sonra Sırbistan'a döndüm, bir sürü para kazanmıştım. Annemlere araba aldım ilk paramla. Sonra ev de aldım... Kısacası kazandığım her şeyi Türkiye sağladı bana.

YABANCI VE YALNIZ HİSSETMEDİM
- Türkiye'ye geldiğinizde bu kadar ünlü olacağınız aklınızın ucundan geçiyor muydu?
- Tabii ki hayır. O zamanlar mankenlik yapıyordum. Laleli'deki kot, abiye firmalarının marka yüzüydüm. Büyük firmalar için çalışıyordum ama o firmalar bana göre büyüktü, Türkiye'de ünlü olmak için yeterli değildi. Ama ben Laleli ve Merter'den gelmiş olmaktan utanmıyorum, gurur duyuyorum. Oradaki herkesi tanıyorum, onlar da beni tanır. Selam gönderiyorum bu röportaj vesilesiyle... Bana böyle imalarda bulunduklarında çok üzülüyorum. Çünkü Laleli ve Merter, tekstil ekonomisinin can damarı. Tekstilin zirvesi oralar. Oradaki herkese destek olurum. Laleli piyasası olmasa tekstilin durumu ne olacak? Kimse kalmaz.
- Türkiye'ye geldiğiniz dönemde yabancı mankenlere bakış açısı da rahatsız ediciydi. Bu tip muameleye maruz kaldınız mı?
- Hiç yaşamadım. Duruşum çok netti. Türkiye'de hayatıma giren ilk erkek Yurdal Sert oldu. Dört sene çalıştım İstanbul'da, bir tane bile erkek arkadaşım olmadı. Kafamda her şey netti; "Buraya çalışmak için geldim, evlenmek ya da sevgili bulmak için değil" diyordum. Çalışıp, para kazanıp, Sırbistan'da ev alacak ve ülkeme dönecektim. Babam o dönemde hastalanmıştı ve çalışmıyordu, onları geçindirmek zorundaydım. "Sevgili bulayım, gezip tozayım" diye düşünmedim hiç. Bir söz var Türkiye'de, 'Kadın kuyruk sallamazsa bir şey olmaz.'
- Evlenene kadar geri dönme planınız vardı yani sizin...
- İstanbul'da hiçbir zaman kendimi yabancı ve yalnız hissetmedim. Zaten Osmanlı'dan beri, 500 senedir bizler aynı kültürün insanlarıyız, yabancılık çekmemem çok normal. Ama hep geri dönme planım vardı. Çünkü annemi, ablamı, babamı özlüyordum. Burada da iş nedeniyle bir çevrem oluşmuştu. Sonra Yurdal'la tanıştım ama ilişki yaşamak istemedim. Sırbistan'a döndüm. Ama peşimi bırakmadı, 'Bu kadın benim olacak' diye taktı kafaya. Epey uğraştı.

YURDAL PEŞİMDEN KOŞTU
- Döndünüz, evlendiniz ve bambaşka bir hayatın içine girdiniz. Bir sürü Türk kadın arasında kendinizi kabul ettirmek zor oldu mu?
- Çekemeyen, kıskanan kadınlar her yerde var, Sırbistan'da da var. Her şey enerjiden geçiyor. Bir kadın beni kıskanıyorsa, beni beğeniyor diye düşünürüm. Bende bir şey var demek ki beni kıskanıyor. Yani kötü tarafından bakmam olaya. Herkes özünde iyidir, yaşadıkları kişileri kötüleştirir.
- Evlenirken, 'Maddi durumu iyi, hayatım kurtulur' diye düşündünüz mü?
- Yok canım. Ben Yurdal'la üç sene flört ettim. O bana üçüncü gün evlenme teklif etti, annem ve babamla da tanıştı. Ama Yurdal'ın sorunları vardı o dönem; çok gezip, tozuyordu. Böyle bir hayat istemediğimi eğer düzelip evinin erkeği olursa evleneceğimi söyledim. Üç yıl sürdü düzelmesi! Bir adamın eski hayatını tümüyle silmesi kolay olmuyor.
- Evliliğinizin süresince magazinin göbeğindeydiniz. Bu ilgi hoşunuza gitti mi?
- Çok hoşuma gitti. Gitmese bu işi yapamazdım. Severek yapıyorum işimi. Paylaşmayı, yardım etmeyi seviyorum. Herkesin daha iyi giyinmesini, saçlarını daha iyi taramasını, makyajı öğretmek hoşuma gidiyor. Bu konuda öncü olmak da keyif veriyor.
- Olaylı bir boşanma yaşadınız. Ama soyadınızı değiştirmediniz... Neden?
- Soyadım, benim markam. Eski kocam da bir şey demedi. Çocuğumuz var, 'Boşandık, al soyadını başına çal' denmez!
- Eşiniz sürekli konuştu boşanma sürecinde, siz sustunuz...
- Sevmiyorum böyle konularda konuşmayı.
- Şimdi aranız nasıl?
- Gayet iyiyiz. İlk dört ay olaylar oldu. O zaman Yurdal boşanmak istediğim için öfkelendi ve canımı acıtmak istedi. Kendisi de doğrusunun ne olduğunu öğrendikten sonra çok üzüldü, gelip defalarca özür diledi. Boşanma sürecinde Türk erkeği değişiyor ve ağzından çıkanı kulağı duymuyor. Ama yakışmıyor. Erkeğin bir ağırlığı olmalı. Kadın için de aynı şey geçerli. Özel durumların aile içinde kalması gerekir, özellikle evladın varsa, ne kadar çirkin!
- Şu an boşanmış medeni bir çiftsiniz yani...
- Tabii ki. Ateş'in babası Yurdal, benim hiçbir zaman düşmanım olamaz, her zaman hayatımda olacak.
- Aşka ve evliliğe inancınızı kaybettiniz mi?
- Aşka inanıyorum, şu an tek aşkım Ateş.

50 YAŞIMDAN SONRA MİNİ VE DEKOLTE GİYMEYECEĞİM
- Cesur giyim tarzınız hep konuşuldu...
- Gencim hala. Elbette miniler giyeceğim. 40'tan, pardon 50'den sonra mini ve dekolte giymeyeceğim. Şimdi bırakın keyfini çıkarayım. Çünkü kadın kadın için giyiyor, erkek için değil. Biz kadınlar bakıyoruz birbirimize, erkek bakmaz.
- Sizi yıllarca ikoncan diye tanıdık. Bu sıfattan rahatsız oluyor musunuz?
- Hayır. Seviyorum bana ikoncan denmesini. Bu kelimeyle ünlü oldum ben, nasıl laf edebilirim ki! 'İkon' malum, 'can' da cana yakın demek bence ve 'cana yakın ikon' diye yorumluyorum bu sıfatı. Türkçem iyi değil diye mi böyle yorumladım acaba (gülüyor). İyi giyinen ve genç kızların takip ettiği bir kadınım demek ki.
- Keşke şunu giymeseydim, şu kıyafetle poz vermeseydim dediğiniz şeyler var mı?
- Var, olmaz mı...Çok var hem de.
- En sevdiğiniz parça nedir?
- Dize kadar kalem elbise.
- Hazırlanmanız ne kadar sürer?
- Kuaförü saymazsak, çok ciddi makyaj yapıyorsam yarım saat.
- "En kötü zamanlarımda en iyi görünürüm" demişsiniz. Nasıl başarıyorsunuz?
- Kendimi motive etmeye çalışıyorum. Herkese de öneririm.
- Kaç ayakkabınız var?
- Çok. İki duvar raf daha yaptırdım ayakkabılarım için, sen düşün! Nolur kötü anlaşılmasın, çok seviyorum ayakkabıyı. Erkekler nasıl araba seviyorlarsa ben de öyle ayakkabı seviyorum. Kızlar varsa paranız alın, yoksa da uygun fiyatlı olanları alın!
- İyi giyinmek için ne gerekiyor?
- Vücudunu iyi tanımak, yere göre giyinmek, renk ve kalıbı iyi analiz etmek.
- Bir kadının stil sahibi olabilmesi için çok paraya mı ihtiyacı var?
- Kesinlikle hayır. Marka satın alabilirsiniz ama stil satın alamazsınız. En ucuz kıyafetle en iyi görünüme sahip olabilirsiniz, tabii eğer bir stiliniz varsa. Ben pazar pazar dolaşıp, 40 TL'ye kombinler yapıyordum televizyon programında. Herkes nereden aldın, diye peşime düşüyordu. Önemli olan güzel parçaları seçip, kendine yakıştırmak. Bir kıyafetin kaça mal olacağı belli. Tekstil sektöründeki rakamları biliyorum.
- Sosyetik hanımlar giyinmeyi biliyor mu?
- Biliyorlar, çünkü modayı çok yakından takip ediyorlar. Ve bakımlılar. Ama ben onları ucuz kıyafetlerle de görmek istiyorum. Chanel elbise giydiğinde elbette kötü görünemezsin.

BENİ ERKEKLER DEĞİL, KADINLAR SEVSİN!
- Mesleğinizi sorduklarında, ne diyorsunuz?
- Modacıyım, sunucuyum. Çok sevdim sunuculuğu. Kamerayı çok seviyorum, kamera da beni seviyor. Aşk yaşıyoruz... Bırakmak istemiyorum. Televizyon insanın çok zamanını alıyor ve emek istiyor. Bu nedenle tasarım ikinci planda kaldı. Artık istediğim şeyleri yapamadığım için, tasarım yönünden zayıfladım. Oysa tasarım benim ilk aşkımdı. Şimdi televizyonda başka insanların tasarımlarıyla kombinler yaparak o aşkımı yaşıyorum. Tasarımcı yanım kuvvetli aslında. Sex and The City filminde kızların mayolarını tasarladım. O dönem çok lanse edilmedim. Büyük bir işti. Ama o bana başka kapılar açtı. Merdivenleri tırmanarak çıktım.
- Şimdi nedir planınız?
- Canlı Beyaz Şov'lar yapıyoruz, Avrupa turnesindeyiz. Murat Dalkılıç, Beyaz, ben. Çok ilgi çekiyor, gülüyoruz, eğleniyoruz. Bir güzellik firmasının da yüzü oldum.
- Bir proje için de Türkiye'nin dört bir yanını gezdiniz. Ne kattı size bu tecrübe?
- Görmediğim bir sürü yeri gezdim. Kadınlarla halay çektim, sofralarda oturdum. Kadınlar beni çok seviyor. Ben de onlara bayılıyorum. Kadın kadına sohbeti de çok seviyorum. Beni erkekler değil, kadınlar sevsin!